Η "λύση" που μας προσφέρουν οι τροϊκανοί και τα ντόπια παπαγαλάκια τους δε συνιστά λύση γιατί από τη συνταγή τους λείπει το πλέον στοιχειώδες υλικό: Η ανάπτυξη. Διότι όσο αιματηρές οικονομίες και να γίνουν, όσο και να συμμαζευτούν τα δημόσια οικονομικά, ανάκαμψη δεν πρόκειται να έρθει εάν δε δημιουργηθούν δουλειές. Επιχειρήσεις. Νέες θέσεις εργασίας. Εάν δεν παραχθεί πλούτος. Αλλά πλούτος πρωτογενής, που να μπορεί να τονώσει στα αλήθεια την οικονομία και όχι άλλη μια φούσκα παραγεμισμένη με "κουβανίσια" λεφτά από τα Νοσοκομεία (σ.σ. έτσι λέγονται στη γλώσσα των νοσοκομείων τα χρήματα που καταλήγουν στον κουβά από προμήθειες και υπερκοστολογήσεις υλικών), "μαύρα λεφτά" από τους οργανισμούς αυτοδιοίκησης και μπαξίσια από τον κρατικό κορβανά σαν και αυτό του διπλού μισθού που απολάμβαναν οι δημόσιοι υπάλληλοι, που κατείχαν και θέση αντιδημάρχου επί 12 χρόνια. Πλούτος πρωτογενής, που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας πραγματικές και πληρωμένες με χρήματα επιχειρηματιών, που θέτουν στόχους και τους κατακτούν και όχι "θέσεις εργασίας" στο καταχρεωμένο δημόσιο με μόνο στόχο την αναπαραγωγή του καθεστώτος πολιτικής ομηρίας για τη διαιώνιση του ξοφλημένου δικομματισμού, με χρήματα των φορολογουμένων.
Ιδού η μεγάλη πρόκληση και το αδιέξοδο όσων αρκούνται στην αντιμετώπιση της πολιτικής του μνημονίου ωσάν "τοτέμ", αρνούμενοι να μπουν στη διαδικασία αναζήτησης λύσεων ολοκληρωμένων και ρεαλιστικών για την υπέρβαση της κρίσης. Ναι, αυτή η πολιτική που προτείνουν οι "τροϊκανοί" κατ' εντολή των επιθυμιών των κερδοσκόπων, των πιστωτών και των επιδιώξεων του γερμανικού οικονομικού ιμπεριαλισμού, που κλονίζει συθέμελα την Ευρωπαϊκή Ενωση, είναι όντως αδιέξοδη, όπως δείχνει και το παράδειγμα της Ιρλανδίας, που όσο πιο πιστά ακολουθεί τον τυφλοσούρτη της μείωσης των ελλειμμάτων με στόχο τάχατες την εξυγίανση της οικονομίας, τόσο περισσότερο βυθίζεται στην κρίση.
Από την άλλη πλευρά όμως, η αντιμετώπιση αυτής της πολιτικής δεν μπορεί να γίνεται με όρους παρελθόντος όχι μόνο στην οικονομία, αλλά σε όλους τους τομείς. Δεν είναι δυνατόν για παράδειγμα να θεωρείται ήσσονος σημασίας ζήτημα η πλήρης διαφάνεια των οικονομικών στην αυτοδιοίκηση, όταν λίγο-πολύ όλοι γνωρίζουμε το πάρτυ που προηγήθηκε με το δημόσιο χρήμα. Δεν είναι δυνατόν να αδιαφορεί κανείς για τη διαπιστωμένη ρεμούλα με τις προμήθειες των Νοσοκομείων. Ούτε είναι λογικό να αντιδρούν οι πανεπιστημιακοί στις προτάσεις για τις αναγκαίες τομές στην παιδεία, υπερασπιζόμενοι ένα μοντέλο, που είναι ούτως ή άλλως χρεωκοπημένο.
Το ζητούμενο είναι η διατύπωση μιας άλλης πραγματικά εναλλακτικής πρότασης.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου