Αβάσταχτη πολυτέλεια

Η αγωγή των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη κατά της διοίκησης του δήμου Καβάλας για να διασφαλίσουν ότι θα πληρωθούν για τη θεατρική παραγωγή του περασμένου καλοκαιριού, καθώς και το πρόβλημα ρευστότητας που θέτει εν αμφιβόλω την πληρωμή μισθών και δώρων των υπαλλήλων του δήμου και των δημοτικών επιχειρήσεων ξαναφέρνουν με δραματικό τρόπο στην επιφάνεια τη συζήτηση περί το Φεστιβάλ Φιλίππων και τους μαξιμαλιστικούς στόχους που είχαν τεθεί με την πρόσληψη του Θοδωρή Γκόνη σε μια θέση που δεν προϋπήρχε: Αυτή του καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ Φιλίππων, που μέχρι πριν από δυο χρόνια καλυπτόταν από αυτή του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ. Η συζήτηση περί την ποιότητα των παραλλήλων εκδηλώσεων του Φεστιβάλ σε νέους χώρους όπως το απεντομωτήριο, την Παλιά Μουσική, το αεροδρόμιο του Αμυγδαλεώνα δεν έχει νόημα. Για άλλους αυτό που συνέβη ήταν μια πολιτιστική επανάσταση και για άλλους δεν ήταν και τίποτα σπουδαίο.

Το θέμα όμως είναι εάν ο δήμος Καβάλας σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς είχε την πολυτέλεια να πληρώνει δυο καλλιτεχνικούς διευθυντές και να πολλαπλασιάσει τις παραστάσεις και κατά συνέπεια τα έξοδα του θεσμού. Εάν οι μαξιμαλιστικοί στόχοι του Θοδωρή Γκόνη για ένα φεστιβάλ με δικές του παραγωγές ήταν πολυτέλεια ενόσω η οικονομική κρίση εντεινόταν συν τω χρόνω. Εάν η διοίκηση του δήμου όφειλε να λάβει υπόψιν της την τακτική του τέως καλλιτεχνικού διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Δημήτρη Ιωάννου, που φρόντιζε κάθε καλοκαίρι να παρουσιάζονται στους Φιλίππους οι σημαντικότερες παραστάσεις αρχαίου δράματος και το ΔΗΠΕΘΕ να βάζει στα ταμεία του στο τέλος του καλοκαιριού ένα ποσό ικανό να καλύψει την πρώτη παραγωγή του χειμώνα.

Η διοίκηση του δήμου έκλεισε τα αυτιά της σε όσους διαφωνούσαν. Επέμεινε στην επιλογή Γκόνη και σε ένα πολυδάπανο φεστιβάλ. Αντί να μειώσει τα έξοδα αναθέτοντας τη διοργάνωση του Φεστιβάλ Φιλίππων στον καλλιτεχνικό διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ Θοδωρή Αμπαζή επέμεινε στο σχήμα των δυο καλλιτεχνικών διευθυντών, που είναι αυτονόητα πιο πολυέξοδο.

Τώρα, που η στρόφιγγα των δαπανών κλείνει απειλητικά. Τώρα που με ευθύνη της κεντρικής εξουσίας, καθυστερεί η καταβολή των απαραίτητων κονδυλίων για την κάλυψη της μισθοδοσίας και των δώρων των Χριστουγέννων των υπαλλήλων του δήμου, το μοντέλο Γκόνη επανέρχεται δραματικά στο προσκήνιο.

Με άλλα λόγια η πραγματικότητα χτυπά την πόρτα της δημοτικής Αρχής, που δεν μπορεί να κωφεύει εσαεί. Κάποια στιγμή οφείλει να την ανοίξει.

Νίκος Σπιτσέρης