Η προσπάθεια των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας να υποβαθμίσουν στο επίπεδο ενός απλού καπρίτσιου την ίδρυση της "Δημοκρατικής Συμμαχίας" από τη Ντόρα Μπακογιάννη είναι εύλογη. Κατανοητή. Αναμενόμενη. Αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα επιτύχει και τούτο όχι λόγω της πανηγυρικής έναρξης του νέου πολιτικού φορέα στο γήπεδο του Μπάτμιντον, που σκόρπισε ρίγη συγκίνησης στο πανελλήνιο. Αλλά γιατί οι καιροί ευνοούν -αντικειμενικά- τη δημιουργία νέων πολιτικών υποκειμένων, ικανών να συλλάβουν τα μηνύματα της κοινωνίας και να ανταποκριθούν στις ανάγκες των καιρών. Αυτή είναι η ειδοποιός διαφορά, που εν δυνάμει μπορεί να λειτουργήσει υπέρ των δύο νεοπαγών πολιτικών υποκειμένων, που ιδρύθηκαν πρόσφατα: Της "Δημοκρατικής Συμμαχίας" υπό τη Ντόρα Μπακογιάννη στο χώρο της κεντροδεξιάς και της "Δημοκρατικής Αριστεράς" υπό τον Φώτη Κουβέλη στο χώρο της κεντροαριστεράς. Ότι ο κόσμος όπως τον ξέραμε γκρεμίζεται. Η Ευρωπαϊκή Ενωση όπως την ξέραμε καταρρέει. Ο καπιταλισμός -όπως τον ξέραμε- καταρρέει.
Τούτο δε σημαίνει ούτε ότι ο καπιταλισμός "έφαγε τα ψωμιά του", ούτε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση ολοκληρώνει τον κύκλο της και πια σύντομα θα είναι παρελθόν. Όταν όμως μετά την Ελλάδα, στο μηχανισμό διάσωσης της Ε.Ε και του Δ.Ν.Τ. εντάσσεται παραδομένη η Ιρλανδία, ο άλλοτε "κέλτικος τίγρης" της ευρωπαϊκής οικονομίας, ενώ φουντώνουν οι ανησυχίες ότι σύντομα μπορεί να ακολουθήσουν η Πορτογαλία και η Ισπανία, τότε αντιλαμβάνεται κανείς ότι τίποτα πια δεν είναι όπως πριν.
Αυτό που ζούμε είναι το τέλος του ιστορικού κύκλου της βιομηχανικής κοινωνίας και η αντικατάστασή του με την κοινωνία της πληροφορίας, της επικοινωνίας και της γνώσης. Σε μια τόσο μεγάλη διαδικασία μετάβασης και βαθύτατων κοινωνικών αλλαγών και μετασχηματισμών, που συντελούνται ταχύτατα, οι μανιχαϊστικές προσεγγίσεις περί τη Δεξιά, την Αριστερά και το ρόλο τους δεν είναι ικανές να δώσουν απαντήσεις. Όχι πια πως δεν υφίστανται εν τη ευρεία τους έννοια αυτοί οι διαχωρισμοί.
Αλλά σε τέτοιες συνθήκες, εν μέσω κρίσης αντίστοιχης του κραχ του 1929, που προκάλεσε την εμφάνιση του φασισμού, τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο σχηματισμό του δυτικού και ανατολικού μπλοκ που κράτησε μισό αιώνα, οι απλουστευτικές προσεγγίσεις άλλο δε δείχνουν από την αδυναμία των εκφραστών τους να αντιληφθούν τι πραγματικά συμβαίνει γύρω τους.
Εν κατακλείδι, η επιβίωση και μακροημέρευση των δυο νεοπαγών κομματικών σχηματισμών είναι τόσο αβέβαιη, όσο αυτή των κομματικών σχηματισμών, οι εκπρόσωποι των οποίων βιάζονται να προεξοφλήσουν την αποτυχία τους.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου