Άνεργοι ξαφνικά

Γυρίζει μόνος/ στα χέρια του κλαδί από ελιά/ γεμάτος πόνο χάνεται στα δειλινά Αισθάνεται/ πως όλα χάθηκαν./ Μην του μιλάτε είναι άνεργος/ τα χέρια στις τσέπες του/σαν δυο χειροβομβίδες. /Μην του μιλάτε δε μιλούν στους καθρέφτες.
Νίκος Καρούζος

Μέχρι προχθές οι εργαζόμενοι στο κατάστημα της Cosmote επί της Ομονοίας εισέπρατταν λογαριασμούς, πουλούσαν συσκευές, έλυναν απορίες ή άκουγαν τα σχολιανά τους από δυσαρεστημένους πελάτες. Ένιωθαν και ήταν απαραίτητοι. Ξάφνου ελήφθη μια απόφαση στην Αθήνα, που έκλεισε το μαγαζί και τους άφησε άνεργους. Εν μία νυκτί. Δεν είναι οι μόνοι. Προηγήθηκαν οι εργαζόμενοι στο «Δελφίνι», στο Bodyline, στα μάρμαρα Σκαρή και σε πολλές μικρομεσαίες επιχειρήσεις που δεν άντεξαν στο ζοφερό επιχειρηματικό περιβάλλον της παγκοσμιοποίησης και του μνημονίου. Όλοι αυτοί, μαζί και πολλοί από τους μικρομεσαίους, αντιμετωπίστηκαν ως απλές μεταβλητές στις εξισώσεις των φωστήρων του επελαύνοντος νεοφιλελευθερισμού, που δεν χαμπαριάζει από συναισθηματισμούς. Προχωρά σε οικονομίες κλίμακος, συγχωνεύσεις, καταργήσεις, λουκέτα, αδιαφορώντας παγερά για τον ανθρώπινο παράγοντα.

Αλλά όσο και να τον αγνοούν δεν παύει να υπάρχει. Όλοι αυτοί που πετάχτηκαν έτσι απλά στο περιθώριο της παραγωγικής διαδικασίας έχουν όνειρα. Φιλοδοξίες. Υποχρεώσεις. Ξέρουν καλά πως έχουν το δικαίωμα στη ζωή και στη δουλειά. Δεν έφταιξαν αυτοί για τα παιχνίδια στα χρηματιστήρια του κόσμου, που τους κατέστησαν αναλώσιμους. Ούτε συμμετείχαν στο φαγοπότι πολιτικών και μεγαλοεργολάβων.

Η λύση δεν βρίσκεται φυσικά στις πολιτικά ανόητες προτάσεις για προσλήψεις 100.000 εργαζομένων στο δημόσιο, που δεν πείθουν ούτε τους εμπνευστές τους. Αλλά είναι βέβαιο πως κάτι πρέπει να γίνει με αυτούς τους ανθρώπους. Μόνο που αυτό το κάτι πρέπει να γίνει απτό. Συγκεκριμένο. Στην Καβάλα μπορεί να είναι η επένδυση γυαλιού. Η δημιουργία της μονάδας που θα αποθηκεύει φυσικό αέριο στην παλιά άδεια φυσική αποθήκη πετρελαίου. Η δημιουργία μιας άλλου τύπου ανάπτυξης, που συν τω χρόνω να δημιουργεί πράγματι θέσεις εργασίας και στον τουρισμό.

Το θέμα δεν είναι μονάχα ανθρωπιστικό. Δεν αφορά μόνο το αυτονόητο δικαίωμα των ανθρώπων στη δουλειά και σε μια αξιοπρεπή ζωή. Όσο πληθαίνουν οι άνεργοι, θα πληθαίνουν και τα άδεια χέρια, που θα βαραίνουν στις τσέπες σαν χειροβομβίδες. Απασφαλισμένες. Είναι απλά θέμα χρόνου να εκραγούν.

Νίκος Σπιτσέρης