Μια σπουδαία συγγνώμη

Δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιήσουμε ότι ετούτη την περίοδο γράφεται ιστορία. Γράφεται πυκνά και σημαδεύει την πορεία της χώρας, της Ευρώπης, του κόσμου. Όχι πως υπάρχει περίοδος που δεν αφορά την Ιστορία και δεν τη σημαδεύει. Αλλά δεδομένου ότι η παγκόσμια ιστορία είναι ο χείμαρρος στον οποίο εκβάλλουν τα μικρά ρυάκια της ιστορίας του καθενός ανθρώπου, της κάθε περιοχής, της κάθε συλλογικότητας, του κάθε κόμματος, της κάθε χώρας, αυτό που ζούμε ετούτη την περίοδο είναι πως ο χείμαρρος της παγκόσμιας ιστορίας έφτασε σε μια ιστορική καμπή. Έγινε καταρράκτης. Πέφτει ορμητικά και απότομα και τσακίζει αμείλικτα ανθρώπους, κόμματα, χώρες, οράματα σαν αυτό της ενωμένης Ευρώπης. Σε αυτές τις συνθήκες η πολιτική αντιπαράθεση πρέπει να είναι κόσμια και ουσιαστική, αλλά τούτο δεν είναι πάντα εύκολο λόγω της οξύτητας των προβλημάτων, που συχνά οδηγούν αναπόφευκτα σε εκρήξεις.

Μια τέτοια έκρηξη έκανε τον γύρο των διαδικτυακών τόπων από προχθές. Ο συγγραφέας και νεοεκλεγμένος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Τατσόπουλος λίγο έλειψε να πιαστεί στα χέρια με τον πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου της Λέσχης Επιχειρηματικότητας Στέλιο Σταυρίδη, που εκπροσωπούσε την «Δράση». Το μενού τα είχε όλα. Έντονη φραστική αντιπαράθεση που ξεπερνούσε σαφώς τα όρια του πολιτισμένου διαλόγου, χειρονομίες και βρισιές κατά την οργισμένη αποχώρηση του κ. Τατσόπουλου από το στούντιο. Σίγουρα ήταν μια κάκιστη τηλεοπτική στιγμή και για τους δύο πρωταγωνιστές, με τον Τατσόπουλο να χειροδικεί και να φεύγει βρίζοντας από το στούντιο υπερασπιζόμενος τους «μπαρμπα-Θωμάδες» της εποχής, που δεν μπορούν να ζήσουν με 400-300-100 ευρώ κατά πώς θέλουν οι κυρίαρχοι του κεφαλαίου και τον Σταυρίδη να τον κατηγορεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αδιαφορεί με τη στάση του για τη χώρα.

Ώσπου χθες στο διαδίκτυο κυκλοφόρησε μια επιστολή του κ. Σταυρίδη με την οποία ζητά συγγνώμη από τον Τατσόπουλο, τον οποίο δίχως να γνωρίζει τον είχε αποκαλέσει «ανεπάγγελτο». Μια επιστολή με την οποία αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου την ευθύνη για το περιστατικό παραδεχόμενος πως είπε πράγματα που δικαίως προσέβαλαν τον συνομιλητή του. Καταλήγει ως εξής: «Όπως κατ’ επανάληψη έχω πει, όλοι έχουμε τις καλύτερες και τις χειρότερες στιγμές μας. Και η δική μου σήμερα, ήταν από τις χειρότερες. Ειλικρινά λυπάμαι».

Προσφέροντας μια πραγματικά σπουδαία στιγμή στον δημόσιο διάλογο, που ουδέν προσφέρει «σιδερωμένος», αλλά που πρέπει σε κάθε περίπτωση να διατηρείται εντός ορίων.

Νίκος Σπιτσέρης