Συντάξεις

Συνέβη προ ημερών στην Ελευθερούπολη. Ένας επαγγελματίας πήγε στο Αστυνομικό Τμήμα και ζήτησε να θεωρηθεί το γνήσιο της υπογραφής για την 98χρονη μητέρα του, σε υπεύθυνη δήλωση που θα χρησιμοποιούσε, προκειμένου να συνεχίσει η καταβολή των χρημάτων της σύνταξης. Ισχυρίσθηκε στους αστυνομικούς πως η μητέρα του διαμένει στην Χρυσούπολη, είναι κατάκοιτη και δεν μπορεί να εμφανιστεί αυτοπροσώπως για την διαδικασία αυτή. Στον έλεγχο που έγινε από τους αστυνομικούς αποκαλύφθηκε ότι η γυναίκα είχε πεθάνει τον περασμένο Οκτώβριο και έτσι προχώρησε στη σύλληψη του επαγγελματία με την κατηγορία της «απόπειρας απάτης». Άσχετα με το ποινικό μέρος της υπόθεσης για το συγκεκριμένο αδίκημα, ο εν λόγω επαγγελματίας θα πρέπει στο επόμενο διάστημα να καταβάλει τα χρήματα που ελάμβανε όλους τους προηγούμενους μήνες, χωρίς να τα δικαιούται, από τον ασφαλιστικό οργανισμό της μητέρας του.

Συνέβη στην Καβάλα. Όταν πέθανε ο πατέρας της έστειλε όσα ο νόμος ορίζει ώστε ο ασφαλιστικός φορέας να διακόψει τη συνταξιοδότηση. Πέρασε καιρός, αλλά κάθε μήνα λάμβανε κανονικά την ειδοποίηση για την πληρωμή της σύνταξης του μακαρίτη. Ένα βασανιστήριο ψυχικό, που δεν έλεγε να τελειώσει. Όταν δε έθεσε επιτακτικά το θέμα σε κάποιον «αρμόδιο υπάλληλο», αυτός απάντησε πως το ζήτημα δεν πρέπει να την αφορά.

Αυτό το ιδιότυπο μαρτύριο κράτησε ούτε λίγο, ούτε πολύ 5 χρόνια και σταμάτησε μόνο με εξώδικο. Δεν είναι η μοναδική φορά, που το ελληνικό δημόσιο υποβάλλει σε ανάλογο μαρτύριο τους συγγενείς ασφαλισμένων, που έχουν αποδημήσει εις Κύριον. Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι αν σε μια ανάλογη περίπτωση ένας άνθρωπος βρεθεί στην απόλυτη ανάγκη ρευστού και γνωρίζει πως στην τράπεζα έχει συσσωρευτεί ένα ποσό ικανό να δώσει άμεση λύση στο αδιέξοδο που αντιμετωπίζει ποιος θα φταίει. Αυτός που θα πάρει την κάρτα ή το βιβλιάριο και θα εκταμιεύσει χρήματα που δεν του ανήκουν για να σώσει τον εαυτό του ή το παιδί του από μια δύσκολη κατάσταση ή το απερίγραπτο ελληνικό δημόσιο, που επιμένει να πηγαίνει με τον αραμπά στον 21ο αιώνα;

Όσοι εξαπατούν το δημόσιο πρέπει να εισπράξουν τα επίχειρα των επιλογών τους. Το ερώτημα είναι πότε το δημόσιο θα λογοδοτήσει στους συγγενείς όσων πεθαίνουν, στέλνουν ως οφείλουν τη ληξιαρχική πράξη θανάτου και ζητούν διακοπή της συνταξιοδότησης, αλλά υφίστανται το μαρτύριο της πληρωμής ακόμα και πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του δικού τους ανθρώπου.

Νίκος Σπιτσέρης