Ανεργία και επιχειρηματικότητα

Η αμέριστη και ομόθυμη συμπαράσταση του Δημοτικού Συμβουλίου Καβάλας στους απεργούς και απολυμένους της εταιρίας «Μάρμαρα Καβάλας» ήταν και αναμενόμενη και απαραίτητη. Μα, θα αντιτείνει δικαίως κάποιος, τέτοιες αποφάσεις είναι εύκολες, εν τέλει ανέξοδες και αμφιβόλου αποτελεσματικότητας. Άλλωστε, τι κόστος έχει να εκφράζει κανείς τη συμπαράστασή του σε απλήρωτους και άνεργους εργαζόμενους; Κανένα. Δηλώνεις εξαιρετικά προβληματισμένος, τονίζεις ότι η αυτοδιοίκηση πρέπει κάτι να κάνει, συγκροτείς και μια διαπαραταξιακή επιτροπή και το βράδυ κοιμάσαι ήσυχος, με καθαρή τη συνείδηση. Μα, από την άλλη αυτά τα αυτονόητα και ανέξοδα έχουν τη σημασία τους. Μπορεί μια-δυο ή πέντε αποφάσεις Δημοτικών Συμβουλίων να μην ταράξουν ιδιαίτερα τον Πρόδρομο Εμφιετζόγλου, που όπως εύστοχα τονίστηκε στη συνεδρίαση, δεν ανήκει στην κατηγορία των επιχειρηματιών που έχουν λυγίσει λόγω της κρίσης και για τούτο έχει αφήσει τους εργαζόμενους απλήρωτους επί 10 μήνες, αλλά σίγουρα τον ενοχλούν. Του μουντζουρώνουν το προφίλ.



Τον υποχρεώνουν –ενδεχομένως- να δώσει μιαν απάντηση. Να βρίσει. Να καλέσει τους συμβούλους του για να πουν δυο-τρεις κουβέντες για την εταιρία στην Καβάλα. Ενδυναμώνουν τη διαπραγματευτική θέση των εργαζομένων σε μια τόσο κρίσιμη στιγμή.



Μα στο μεταξύ στο Δημοτικό Συμβούλιο Καβάλας, όπως και στους οργανισμούς αυτοδιοίκησης συνολικά, οφείλουν κάποια στιγμή να συζητήσουν σοβαρά το ζήτημα της υπανάπτυξης και της ανεργίας. Καλή η συμπαράσταση προς τους απεργούς και απαραίτητη, αλλά αυτό που ενδεχομένως μπορεί να κάνει τη διαφορά είναι η διαρκής παρέμβαση της αυτοδιοίκησης στην κατεύθυνση της αντιμετώπισης των προβλημάτων που οδηγούν στην υπανάπτυξη. Στην αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας, που παραμένει ο μεγαλύτερος ίσως ανασχετικός παράγοντας της ανάπτυξης.



Μια επιτροπή επιχειρηματικότητας, που δεν θα λειτουργεί και θα παρεμβαίνει μόνο όταν ανακύπτουν προβλήματα, αλλά που θα βρίσκεται ανά πάσα στιγμή στο πλευρό των επιχειρηματιών ή όσων θέλουν να επενδύσουν για να τους βοηθά στην αντιμετώπιση προβλημάτων. Ένας μηχανισμός δηλαδή που θα λειτουργεί προληπτικά και δεν θα κινητοποιείται για την αντιμετώπιση των προβλημάτων όταν αυτά φτάνουν στην επίσχεση εργασίας και τις απολύσεις.



Μπορεί τούτο να φαντάζει πολυτέλεια καθώς η κρίση φτάνει στο ζενίθ και η χώρα καταρρέει, αλλά η μοναδική ίσως απάντηση είναι ο προγραμματισμός. Η δημιουργία ενός άλλου πλαισίου, που θα συμβάλλει στην ανάπτυξη και η αυτοδιοίκηση μπορεί και πρέπει να έχει λόγο.



Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Κυβέρνηση συνεργασίας

Η αυστηρή προειδοποίηση του προέδρου των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών (SPD) Ζίγκμαρ Γκάμπριελ προς τον Αλέξη Τσίπρα ότι ουδεμία αλλαγή στους όρους του δεύτερου μνημονίου μπορεί να γίνει αποδεκτή προσφέρεται για πολλαπλές αναγνώσεις. Καταρχήν, διαψεύδει πανηγυρικά τον εύκολο μύθο της δαιμονικής Μέρκελ που κόντρα σε Θεούς και δαίμονες ήθελε σώνει και καλά να τιμωρήσει την Ελλάδα συνεπικουρούμενη από τον κοντό δαίμονα της Γαλλίας Σαρκοζί και μάλιστα κόντρα στη θέληση των υπολοίπων πολιτικών δυνάμεων των χωρών τους. Οι χώρες, όλες οι χώρες, έχουν συμφέρονται και εθνικούς στόχους, που υπηρετούν ανεξάρτητα από τις εναλλαγές κυβερνήσεων. Η εκλογή του Ολάντ στη Γαλλία και μια πιθανή ήττα της Μέρκελ στη Γερμανία μπορεί να αλλάζουν τους συσχετισμούς στον Γερμανο-γαλλικό άξονα και να δημιουργούν τις προϋποθέσεις μιας αναθεώρησης της σκληρής μονεταριστικής πολιτικής, που τσάκισε την Ελλάδα και απειλεί να τσακίσει το σύνολο της Ευρωζώνης, αλλά τούτο δεν θα γίνει ούτε αυτόματα, ούτε δίχως σκληρή διαπραγμάτευση.

Ο Γκάμπριελ στη Γερμανία και ο πρόεδρος Ολάντ στη Γαλλία μπορεί να έχουν διαφορετικές απόψεις για την αντιμετώπιση του χρέους από τη Μέρκελ και τον Σαρκοζί, αλλά στον πυρήνα της πολιτικής τους έχουν την προάσπιση των συμφερόντων των χωρών τους. Με μια πρώτη ανάγνωση, θα μπορούσε κανείς να πει ότι δικαιώνεται η άποψη του ΚΚΕ, που με ανακοίνωσή του έσπευσε να σημειώσει ότι αποδεικνύεται πως ο «άλλος αέρας» που φυσάει στην Ευρώπη μετά την εκλογή Ολάντ αποδείχθηκε «αέρας κοπανιστός».

Με μια δεύτερη, πως δικαιώνονται όλοι όσοι πρέσβευαν μιαν αλήθεια που δεν χάιδευε τα αυτιά όπως η «καταγγελία του μνημονίου», αλλά που εν τέλει είναι η μόνη ρεαλιστική: Τα μνημόνια πρέπει να αλλάξουν όχι μόνο γιατί βυθίζουν τους Έλληνες στη δυστυχία, αλλά και γιατί πολύ απλά δεν βγαίνουν, αλλά τούτο δεν μπορεί να γίνει από τη μια μέρα στην άλλη. Θα χρειαστεί διαπραγμάτευση σκληρή, ακόμα και αν αύριο χαθεί από το προσκήνιο η Μέρκελ, ακολουθώντας τον δρόμο του Σαρκοζί. Ετούτη τη δύσκολη διαπραγμάτευση δεν μπορεί να τη φέρει εις πέρας μια κυβέρνηση μειοψηφίας, αλλά μια κυβέρνηση νομιμοποιημένη στη συνείδηση των περισσότερων Ελλήνων πολιτών, που να έχει την ανοχή της κοινωνίας ακόμα και όταν οι Έλληνες διαπραγματευτές θα συναντούν τοίχο άρνησης.

Με άλλα λόγια, από τις κάλπες της 17ης Ιουνίου πρέπει να προκύψει μια κυβέρνηση με μια σύνθεση ανάλογη των κυβερνήσεων που θα μπορούσαν να έχουν προκύψει από τις εκλογές της 6ης Μαϊου.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η αγωνία για τη ΔΕΥΑΚ και ο πρόεδρος

Η μοναδική ευχή που δεν πήρε ο Χρήστος Τσοχαταρίδης στην προχθεσινή συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καβάλας κατά τη συζήτηση για την αλλαγή της σκυτάλης στην προεδρία της ΔΕΥΑΚ ήταν "σιδεροκέφαλος". Τα όσα ειπώθηκαν στη συνεδρίαση επιδέχονται δύο αναγνώσεις: Την αισιόδοξη και την εξαιρετικά ανησυχητική. Το αισιόδοξο στοιχείο της συζήτησης ήταν ότι πέρα από τις θεμιτές πολιτικές αντιπαραθέσεις των δημοτικών συμβούλων που εξελέγησαν από διαφορετικές παρατάξεις, όλοι τους αντιλαμβάνονται ότι υπηρετούν το συμφέρον του δήμου και της ΔΕΥΑΚ. Το εξαιρετικά ανησυχητικό ήταν ότι η αγωνία για το μέλλον της μεγαλύτερης επιχείρησης του δήμου παραμέρισε τις αντιπαραθέσεις ακόμα και για τη μάχη των εντυπώσεων. Η συζήτηση παρέπεμπε στην ύστατη δέηση των πολιορκημένων, που ξέρουν πια καλά ότι η μάχη έχει χαθεί και η εισβολή του εχθρού είναι θέμα χρόνου. Σε μια τέτοια συγκυρία, οι επί μέρους διαφορές και προσεγγίσεις μπορεί να μην εξαλείφονται, αλλά παραμερίζονται.

Αυτό αποτυπώθηκε στη συζήτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο. Η αγωνία για την προοπτική της επιχείρησης και τις αντοχές που διαθέτει ο κ. Τσοχαταρίδης. Τον ρώτησαν αν σκέφτηκε καλά τι παραλαμβάνει. Γιατί πιστεύει ότι μπορεί να τα καταφέρει όταν ο προκάτοχός του, που μάλιστα παρουσιάστηκε από τον δήμαρχο Κωστή Σιμιτσή ως ο πρόεδρος-μάνατζερ, που μπορεί να δώσει άλλη προοπτική στη ΔΕΥΑΚ, το ‘βαλε στα πόδια έναν μήνα περίπου μετά την ανάληψη των καθηκόντων του.

Ο κ. Τσοχαταρίδης δήλωσε ότι ξέρει καλά τι παραλαμβάνει. Γνωρίζει και τις κακοτοπιές, αλλά και τις προοπτικές της επιχείρησης από τα μέσα με την ιδιότητα του μέλους της διοίκησης και είναι σίγουρος ότι μπορεί να τα καταφέρει. Εν τέλει τα εύλογα ερωτήματα που τέθηκαν στη συνεδρίαση θα απαντηθούν στην πράξη. Θα φανεί αν ο νέος πρόεδρος μπορεί όντως να συνεργαστεί άψογα με τους εργαζόμενους για να ξεκολλήσουν το κάρο από τη λάσπη. Θα φανεί αν μπορεί να αξιοποιήσει τη μελέτη του ΤΕΙ για την υπέρβαση των προβλημάτων της ΔΕΥΑΚ. Αν αυτός μπορεί να συνεργαστεί άψογα με τον διευθυντή της σε ένα σχήμα διαρχίας, που από ό,τι φαίνεται έχει εγγενείς αδυναμίες.

Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ

Η επιχείρηση δαιμονοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ από την πλευρά της Ν.Δ. και των Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας φυσάει ούριο άνεμο στα πανιά του. Είναι ένα ακόμα τραγικό λάθος του επικοινωνιακού επιτελείου που περιστοιχίζει τον πρόεδρο της Ν.Δ. μετά τις προεκλογικές απειλές κατά των ψηφοφόρων εις το όνομα της αυτοδύναμης εκλογής του στις 6 Μαΐου. Ήταν μαθηματικώς βέβαιο πως οι απειλές εναντίον οργισμένων ψηφοφόρων, που είχαν ήδη χάσει τα περισσότερα αν όχι τα πάντα θα γυρνούσε μπούμερανγκ. Είναι εξαιρετικά πιθανόν η χοντροκομμένη προπαγάνδα για τους κινδύνους που τάχατες ελλοχεύει ενδεχόμενη πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ να τονώσει την περιέργεια των εκλογέων και την τάση τους για ανατροπή. Όχι, το πρόβλημα δεν είναι η σκληρή κριτική στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ περί την οικονομία.

Είναι λογικό και θεμιτό να ασκείται κριτική στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ περί το μνημόνιο και τη δανειακή σύμβαση δεδομένου ότι προεκλογικά υπερίσχυε η λέξη «καταγγελία» νέτα-σκέτα και μετεκλογικά αντικαταστάθηκε αίφνης με τη λέξη «επαναδιαπραγμάτευση». Είναι θεμιτό να ζητούν οι πολιτικοί αντίπαλοι εξηγήσεις όσον αφορά τι θα πράξει τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου όταν άλλα λέει ο Γιάννης Δραγασάκης για το φλέγον θέμα της οικονομίας με αιχμή το μνημόνιο και τη θέση της χώρας στην Ευρώπη και άλλα αντί άλλων το επίσης κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ Παναγιώτης Λαφαζάνης. Αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την επιχείρηση παρουσίασης του Τσίπρα ως μπαμπούλα για να τρώνε τα παιδιά το φαϊ τους.

Αυτό που λένε ορθά-κοφτά ή υπονοούν τα κορυφαία στελέχη της Ν.Δ., που παρεμπιπτόντως βαρύνονται με τα λάθη που έφεραν τη χώρα στο χείλος του γκρεμού ως ο έτερος πόλος του κυρίαρχου δικομματικού συστήματος μεταπολιτευτικά, είναι πως ενδεχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές θα θέσει αυτομάτως τη χώρα στο περιθώριο της διεθνούς πολιτικής σκηνής. Αλλά τούτο δεν είναι μόνο χοντροκομμένο ψέμα. Δεν πείθει ούτε και τους τελευταίους εκ των ένθερμων οπαδών τους, αφού οι οργισμένοι πολίτες-ψηφοφόροι ξέρουν καλά πως αυτή ακριβώς είναι μια από τις αιτίες της χρεοκοπίας της χώρας.

Η χώρα ήταν στο περιθώριο και για αυτό υπογράφηκαν αυτές οι επονείδιστες συμβάσεις. Η χώρα βρίσκεται στο περιθώριο και για αυτό αντιμετωπίστηκε και αντιμετωπίζεται σκαιότατα από δανειστές και –υποτίθεται- εταίρους. Και τούτο είναι αποκλειστική ευθύνη των δύο μέχρι πρότινος μεγάλων κομμάτων.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Γιορτές στην Καλαμίτσα

Η εθνική ξεφτίλα, που βιώνουμε τα τελευταία 24ωρα με τις αλητείες των οπαδικών στρατών Ολυμπιακού-Παναθηναϊκού, ενόψει των τελικών του πρωταθλήματος μπάσκετ αποτελούν μια ακόμα έμμεση αλλά εμφαντική απόδειξη της όμορφης αθλητικής ιστορίας που ζούμε στην Καβάλα με την ομάδα μπάσκετ. Όχι, η επιτυχία της ομάδας δεν είναι μόνο αγωνιστική κι ας έχει τερματίσει η ομάδα δυο απανωτές χρονιές στην πρώτη εξάδα. Η επιτυχία φαίνεται στα τμήματα υποδομής όπου μικρά παιδιά μαθαίνουν τα μυστικά του μπάσκετ και κυρίως μαθαίνουν να συνεργάζονται. Να ξεχωρίζουν το «εγώ» από το «εμείς» και να είναι σε θέση να το διαχειριστούν. Η επιτυχία δεν περιορίζεται μόνο στο γεγονός ότι η ομάδα ανήκει στα ελάχιστα ευχάριστα θέματα προς συζήτηση που γίνονται τα τελευταία χρόνια στην πόλη.

Η μεγάλη διαφορά φαίνεται σε κάθε εντός έδρας αγώνα στην Καλαμίτσα. Εκεί όπου η αθλιότητα δεν χωρά. Οι κερκίδες γεμίζουν κάθε φορά από άντρες, γυναίκες και παιδιά, που πηγαίνουν να χαρούν την ομάδα και το άθλημα οικογενειακώς. Αποδεικνύοντας το προφανές, που σε τούτη τη χώρα διαφεύγει: Ότι μια αθλητική συνάντηση είναι γιορτή και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται. Είναι ένα κοινωνικό γεγονός, που συγκεντρώνει χιλιάδες κόσμου, που αφήνουν κατά μέρος άλλες έγνοιες και παίζουν μαζί με τους παίκτες-πρωταγωνιστές το παιχνίδι με την πορτοκαλί μπάλα και τα καλάθια. Όσο διαρκεί το παιχνίδι δεν υπάρχει χρόνος για όλα όσα τους βασανίζουν καθημερινά. Το ζητούμενο είναι το ριμπάουντ, το ντράιβ, το κόψιμο, η καλή άμυνα, ο αιφνιδιασμός. Το λάθος του διαιτητή, που ναι –γιατί όχι;- σχολιάζεται συχνά στη γλώσσα των γηπέδων, που έχει τις ιδιαιτερότητές της.

Ούτε μια στιγμή όμως δεν ένιωσε διαιτητής να απειλείται. Ούτε παίκτης αντίπαλης ομάδας. Οι υπέροχοι οπαδοί της Ένωσης παθιάζονται, φωνάζουν, υποστηρίζουν την ομάδα με όλη τη δύναμη της καρδιάς τους σταματώντας πάντα σε κείνη την αδιόρατη κόκκινη γραμμή, που χωρίζει τον φίλαθλο από τον κάφρο. Αλλά το κυριότερο είναι υπέροχοι στις ήττες. Ξέρουν να χειροκροτούν τον αντίπαλο.

Μα, θα αντιτείνει κανείς, αυτονόητο δεν είναι; Αυτονόητο είναι, αλλά σε τούτη τη χώρα είναι μάθημα μοναδικό. Μάθημα που πρέπει να διδάσκεται στους οπαδούς των δυο πρωταθλητών Ευρώπης.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Επιχείρηση "Ασημακοπούλου"

Η παρουσίαση του σχεδίου πολεοδόμησης του στρατοπέδου Ασημακοπούλου στη συνεδρίαση της Δημοτικής Κοινότητας Καβάλας είναι αναμφιβόλως καλό νέο. Παρά την εξαιρετικά δύσκολη συγκυρία και την ασφυκτική έλλειψη ρευστότητας, ο δήμος Καβάλας οφείλει να ξεκινήσει το συντομότερο δυνατόν την αξιοποίηση του στρατοπέδου, ώστε να το αποδώσει στην τοπική κοινωνία. Αποδεικνύοντας στην πράξη ότι όλη η κινητικότητα περί την αξιοποίηση των στρατοπέδων δεν ήταν ένα παιχνίδι δημοσίων σχέσεων και εντυπωσιασμού, αλλά εντασσόταν σε έναν συνολικό σχεδιασμό για την απόδοσή τους στους πολίτες. Το σχέδιο που παρουσιάστηκε περιλαμβάνει κέντρο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης. Κοιτίδα νέων επιχειρηματιών. Χώρους για συναυλίες, θεατρικά και άλλα πολιτιστικά δρώμενα. Ξενώνα. Γραφεία για το ΔΗΠΕΘΕ, χώρους φιλοξενίας καλλιτεχνών, θεατρικών ομάδων και πολιτιστικών συλλόγων, αίθουσες για συνέδρια πολιτιστικής φύσεως. Θεματικό ή και διαδραστικό πάρκο που θα μπορούσε να αποτελέσει πόλο έλξης για μαθητές και εκτός ορίων της Καβάλας. Επίσης εμπορικές δραστηριότητες, γραφεία, χώρο αναψυχής με εστιατόριο και καφέ. Διατηρείται η σκέψη για δραστηριότητες οι οποίες θα έχουν διάρκεια όλο το 24ωρο ώστε η συνεχής κίνηση να αποτρέπει δυσάρεστες καταστάσεις βανδαλισμών και να λειτουργεί ως μέσω φύλαξης και αποτρεπτικό για όσους έχουν κακό σκοπό κατά νου…

Παραλλήλως όμως, η διοίκηση του δήμου πρέπει να προετοιμάσει τα επόμενα βήματά της. Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Καβάλας να δεχθεί να πάρει μόνο 62 στρέμματα από τα 90 συνολικά στρέμματα του στρατοπέδου δέχθηκε δικαίως σφοδρή κριτική. Τα στρατόπεδα της Καβάλας εγκαταλείφθηκαν και άρα το «δικαίωμα» του υπουργείου Αμυνας επί αυτών θα έπρεπε να αμφισβητηθεί ευθέως, πολλώ δε μάλλον που ο Ελληνικός Στρατός δεν διαθέτει τίτλους ιδιοκτησίας για τα 70 από τα 90 συνολικά στρέμματα.

Παρ’ όλα αυτά η διοίκηση του δήμου επέλεξε να συμβιβαστεί με την παραχώρηση των 62 στρεμμάτων θεωρώντας πως τούτο επέβαλε το συμφέρον του δήμου τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, ώστε να προχωρήσει στην αξιοποίηση του στρατοπέδου. Ας το πράξει, δημιουργώντας δεδομένα, δίχως όμως να συμβιβαστεί με αυτή τη συμφωνία. Εν προκειμένω δεν τίθεται θέμα αξιοπιστίας και σεβασμού των συμφωνηθέντων. Αυτό που προέχει για τη διοίκηση του δήμου είναι το συμφέρον του δήμου και των πολιτών. Άρα οφείλει παράλληλα με την πολεοδόμηση του στρατοπέδου να διεκδικήσει και τα υπόλοιπα 28 στρέμματα.

Είναι και επιβεβλημένο και απολύτως λογικό αυτά τα στρέμματα να αποδοθούν στην τοπική κοινωνία και όχι να γίνουν κατοικίες αναψυχής αξιωματικών.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Αβοήθητοι στο σπίτι

Η χώρα βρίσκεται στο χείλος του γκρεμού στο σύνολό της. Οι άνεργοι αυξάνονται καθημερινά. Χιλιάδες έμποροι κατεβάζουν για πάντα τα ρολά. Πολλοί επιχειρηματίες κλείνουν επιχειρήσεις που δημιούργησαν με πολύ κόπο και πολλή δουλειά. Οι δήμοι περνούν τη χειρότερη περίοδο της αυτοδιοίκησης μεταπολιτευτικά όχι μόνο γιατί στέρεψαν οι πηγές χρηματοδότησης, αλλά και γιατί έρχονται αντιμέτωποι με πρωτοφανή προβλήματα σε μια χώρα, που πέραν όλων των άλλων παθογενειών της, ουδέποτε απόκτησε ένα δίκτυ κοινωνικής προστασίας για αυτούς που έχουν ανάγκη. Ενώπιον ενός τέτοιου προβλήματος βρέθηκε προχθές το Δημοτικό Συμβούλιο Παγγαίου. Οι κενές περιεχομένου εξαγγελίες, δεσμεύσεις και υποσχέσεις περί τη συνέχιση του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι» δεν αρκούν.

Ο καιρός περνά, οι 17 εργαζόμενοι στο πρόγραμμα κοιμούνται και ξυπνούν με τον εφιάλτη της επόμενης ημέρας, τον οποίο μοιράζονται με τους πεντακόσιους περίπου ωφελούμενους του προγράμματος. Η λύση δεν είναι εύκολη, ούτε αυτονόητη. Άπαντες, τόσο η παράταξη της διοίκησης, όσο και οι παρατάξεις της μειοψηφίας αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητα συνέχισης του προγράμματος, αλλά τούτο από μόνο του δεν αρκεί. Λύση χρειάζεται. Λύση που δεν βρίσκεται ούτε στην πεπατημένη της αναζήτησης κονδυλίων από τον άδειο κρατικό κορβανά, ούτε στις εύκολες προτάσεις περί την ανάληψη της ευθύνης από τον δήμο.

Οι εύκολες κορόνες ένθεν κακείθεν δεν βοηθούν. Τη λύση οφείλει να δώσει ο ίδιος ο δήμος. Αλλά αυτός ο δήμος, όπως είναι διαρθρωμένος και όπως λειτουργεί δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τέτοια προβλήματα και τούτο δεν αφορά τον δήμο Παγγαίου, αλλά τους δήμους όλης της χώρας.

Εν προκειμένω, αυτό που πρέπει να γίνει στην περίπτωση του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι» του δήμου Παγγαίου είναι καταρχήν η κοστολόγηση του προγράμματος και κατά δεύτερον η αναζήτηση των πόρων για τη χρηματοδότησή του. Αυτοί μπορούν να αναζητηθούν σε μία κατεύθυνση: Την αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του δήμου. Στην περίπτωση του δήμου Παγγαίου μπορεί να είναι η πιο συστηματική αξιοποίηση της παραλιακής προίκας με αναψυκτήρια και υπαίθρια πάρκινγκ. Ενδεχομένως και σε άλλες κατευθύνσεις που γνωρίζουν καλύτερα οι εκλεγμένοι στο Δημοτικό Συμβούλιο Παγγαίου. Ένα είναι βέβαιο. Ούτε οι λαϊκίστικες κορόνες της αντιπολίτευσης βοηθούν, ούτε ο εφησυχασμός των διοικούντων σε αυτά που θεωρούσαν ως δεδομένα μέχρι πρότινος. Ούτε δεδομένα υπάρχουν πια, ούτε καιρός για χάσιμο. Δυστυχούν άνθρωποι.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ήρωες και παραμυθάδες

Ο πράγματι ανεπανάληπτος θρίαμβος της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού στην Κωνσταντινούπολη με πρωταγωνιστές νεαρούς Έλληνες παίκτες και όχι πρωτοκλασάτους Ευρωπαίους ή βεντέτες του NBA επιβεβαιώνει πως στον αθλητισμό όλα γίνονται. Μα όλα. Μπορεί μια ομάδα να κερδίσει έναν τελικό ακόμα και αν βρίσκεται 19 πόντους πίσω 12 λεπτά πριν το τέλος. Τούτο μπορεί να γίνει με πρωταγωνιστές τον Σλούκα, τον Μάντζαρη και τον Παπανικολάου, κόντρα στον Κιριλένκο, τον Χριάπα και τον Σισκάουσκας. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που η νίκη αυτή δεν πανηγυρίστηκε μόνο από τους οπαδούς του Ολυμπιακού, αλλά από όλους τους Έλληνες που δεν είναι τυφλωμένοι από τις οπαδικές τους επιλογές.

Μόνο που στη χώρα της αμετροέπειας αυτά τα παιδιά κοντεύουν να ανακηρυχθούν σε λαϊκούς ήρωες, δίχως τούτο να μπορεί στοιχειωδώς να σταθεί. Διότι όλοι όσοι χάρηκαν που πρωταγωνιστές αυτής της πολύ μεγάλης επιτυχίας είναι 20χρονα παιδιά ξέρουν καλά με μια δεύτερη σκέψη ότι αυτά τα παιδιά πληρώνονται αδρά για να παίζουν μπάσκετ σε μια χώρα που η ανεργία ξεπερνάει το 30%. Ξέρουν ότι ο Βασίλης Σπανούλης, αυτός ο μεγάλος παίκτης με το εξαίρετο ήθος, έχει λυμένο το οικονομικό του πρόβλημα εδώ και χρόνια και αγωνίζεται με κίνητρο τη φιλοδοξία του ως αθλητή και τον πολλαπλασιασμό της ήδη τεράστιας περιουσίας που έχει δημιουργήσει παίζοντας το άθλημα της καρδιάς του. Ξέρουν καλά ότι αυτοί οι 20χρονοι που κατάφεραν να κερδίσουν τους αδρά αμειβόμενους αντιπάλους τους σε λίγα χρόνια θα βρίσκονται στη θέση αυτών που κέρδισαν.

Στον αντίποδα βρίσκονται άλλοι, που ουδέποτε θα χαρακτηριστούν λαϊκοί ήρωες, αλλά που επί της ουσίας προσφέρουν στην κοινωνία με μια ανιδιοτέλεια, που προσεγγίζει την έννοια του ηρωισμού. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι οι «παραμυθάδες» της Καβάλας που συστήνουν σωματείο για να λένε παραμύθια στα παιδιά δίχως να περιμένουν ανταμοιβή. Μοναδικό κίνητρο των ανθρώπων αυτών είναι η διατήρηση της παράδοσης του παραμυθιού και του λαϊκού παιχνιδιού. Ρομαντικοί τροβαδούροι στην εποχή της αποξένωσης και της κυριαρχίας του φτηνού λαϊκισμού θα γυρνούν σε σχολεία, γειτονιές και παιδιατρικές κλινικές για να αφηγούνται στα παιδιά παραμύθια συνοδεία μουσικής.

Όλοι τους σκληρά εργαζόμενοι, κάποιοι από αυτούς άνεργοι, θα παραμερίζουν έγνοιες και βάσανα για να βιώνουν και να μεταδίδουν τη χαρά του παραμυθιού.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Μια σπουδαία συγγνώμη

Δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιήσουμε ότι ετούτη την περίοδο γράφεται ιστορία. Γράφεται πυκνά και σημαδεύει την πορεία της χώρας, της Ευρώπης, του κόσμου. Όχι πως υπάρχει περίοδος που δεν αφορά την Ιστορία και δεν τη σημαδεύει. Αλλά δεδομένου ότι η παγκόσμια ιστορία είναι ο χείμαρρος στον οποίο εκβάλλουν τα μικρά ρυάκια της ιστορίας του καθενός ανθρώπου, της κάθε περιοχής, της κάθε συλλογικότητας, του κάθε κόμματος, της κάθε χώρας, αυτό που ζούμε ετούτη την περίοδο είναι πως ο χείμαρρος της παγκόσμιας ιστορίας έφτασε σε μια ιστορική καμπή. Έγινε καταρράκτης. Πέφτει ορμητικά και απότομα και τσακίζει αμείλικτα ανθρώπους, κόμματα, χώρες, οράματα σαν αυτό της ενωμένης Ευρώπης. Σε αυτές τις συνθήκες η πολιτική αντιπαράθεση πρέπει να είναι κόσμια και ουσιαστική, αλλά τούτο δεν είναι πάντα εύκολο λόγω της οξύτητας των προβλημάτων, που συχνά οδηγούν αναπόφευκτα σε εκρήξεις.

Μια τέτοια έκρηξη έκανε τον γύρο των διαδικτυακών τόπων από προχθές. Ο συγγραφέας και νεοεκλεγμένος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Πέτρος Τατσόπουλος λίγο έλειψε να πιαστεί στα χέρια με τον πρόεδρο του Διοικητικού Συμβουλίου της Λέσχης Επιχειρηματικότητας Στέλιο Σταυρίδη, που εκπροσωπούσε την «Δράση». Το μενού τα είχε όλα. Έντονη φραστική αντιπαράθεση που ξεπερνούσε σαφώς τα όρια του πολιτισμένου διαλόγου, χειρονομίες και βρισιές κατά την οργισμένη αποχώρηση του κ. Τατσόπουλου από το στούντιο. Σίγουρα ήταν μια κάκιστη τηλεοπτική στιγμή και για τους δύο πρωταγωνιστές, με τον Τατσόπουλο να χειροδικεί και να φεύγει βρίζοντας από το στούντιο υπερασπιζόμενος τους «μπαρμπα-Θωμάδες» της εποχής, που δεν μπορούν να ζήσουν με 400-300-100 ευρώ κατά πώς θέλουν οι κυρίαρχοι του κεφαλαίου και τον Σταυρίδη να τον κατηγορεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αδιαφορεί με τη στάση του για τη χώρα.

Ώσπου χθες στο διαδίκτυο κυκλοφόρησε μια επιστολή του κ. Σταυρίδη με την οποία ζητά συγγνώμη από τον Τατσόπουλο, τον οποίο δίχως να γνωρίζει τον είχε αποκαλέσει «ανεπάγγελτο». Μια επιστολή με την οποία αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου την ευθύνη για το περιστατικό παραδεχόμενος πως είπε πράγματα που δικαίως προσέβαλαν τον συνομιλητή του. Καταλήγει ως εξής: «Όπως κατ’ επανάληψη έχω πει, όλοι έχουμε τις καλύτερες και τις χειρότερες στιγμές μας. Και η δική μου σήμερα, ήταν από τις χειρότερες. Ειλικρινά λυπάμαι».

Προσφέροντας μια πραγματικά σπουδαία στιγμή στον δημόσιο διάλογο, που ουδέν προσφέρει «σιδερωμένος», αλλά που πρέπει σε κάθε περίπτωση να διατηρείται εντός ορίων.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η "ηλεκτρική καρέκλα" της ΔΕΥΑΚ

Στη ζωή υπάρχουν και οι παραιτήσεις. Οι αποχωρήσεις και οι ανατροπές. Συμβαίνει. Αυτό όμως που συμβαίνει στη μεγαλύτερη επιχείρηση του δήμου Καβάλας, τη ΔΕΥΑΚ επιβάλλει δεύτερες σκέψεις. Οι αλλεπάλληλες αλλαγές στη σκυτάλη στην προεδρία αυτής της μεγάλης επιχείρησης με τους μεγάλους προϋπολογισμούς και τα μεγάλα προβλήματα δείχνουν πως κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Η μοναδική αποχώρηση, που δεν δικαιολογεί σενάρια και δεύτερες σκέψεις ήταν αυτή του Ανδρέα Γράσσου. Ένα πρόβλημα υγείας τον υποχρέωσε να απαλλαγεί από την πίεση που συνεπάγεται η άσκηση των καθηκόντων του προέδρου της ΔΕΥΑΚ. Η αντικατάστασή του από τον επί σειρά ετών αντιδήμαρχο Τεχνικών Υπηρεσιών Νίκο Δημητριάδη ήταν εύλογη. Ο δήμαρχος Κωστής Σιμιτσής επέλεξε έναν άνθρωπο που εμπιστεύεται απόλυτα στο πιο δύσκολο ίσως πόστο του δήμου. Όταν ο κ. Δημητριάδης πριν καλά-καλά ενημερωθεί υπέβαλε την παραίτησή του, άρχισαν οι νύξεις για τους λόγους της παραίτησης. Η συζήτηση δεν πήρε διαστάσεις, αφού ο κ. Δημητριάδης επέμεινε ότι λόγοι προσωπικοί και επαγγελματικοί επέβαλαν την απόφασή του αυτή.

Ακολούθως, τη σκυτάλη πήρε ο ίδιος ο δήμαρχος σηματοδοτώντας τη σημασία που δείχνει και οφείλει να δείχνει στη ΔΕΥΑΚ. Κίνηση που δέχθηκε μεγάλη και δικαιολογημένη κριτική, αφού ο δήμαρχος δεν έχει τον χρόνο και για την άσκηση των δικών του καθηκόντων και για την προεδρία της ΔΕΥΑΚ που απαιτεί αφοσίωση. Ωστόσο, ο καλοπροαίρετος παρατηρητής μπορούσε να αντιληφθεί και τον συμβολισμό της κίνησης, αλλά και το παιχνίδι με τον χρόνο που έπαιζε ο δήμαρχος. Ανέλαβε ο ίδιος προκειμένου να σταθμίσει όλα τα δεδομένα και να προβεί στην πλέον κατάλληλη επιλογή δίχως να βιαστεί. Πράγματι, έναν μήνα αργότερα παραιτήθηκε και αποκάλυψε σε συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου ότι κατέληξε στον Αθανάσιο Πάσχου. Μάλιστα, έγινε λόγος για κίνηση καλά μελετημένη και για τον πρώτο πρόεδρο-μάνατζερ που αναλαμβάνει να δώσει άλλη πνοή στην επιχείρηση.

Η παραίτηση του κ. Πάσχου έναν μήνα μετά δεν είναι απλώς εκ των πραγμάτων μία από τις πλέον αποτυχημένες επιλογές του κ. Σιμιτσή. Είναι ένα γεγονός, που βάζει σε σκέψεις και τον πλέον καλοπροαίρετο παρατηρητή. Όταν ο προεδρικός θώκος μιας επιχείρησης καθίσταται ηλεκτρική καρέκλα μπορεί κανείς να υποθέσει βάσιμα ότι κάτι τρέχει. Ότι κάτι δεν πάει καθόλου καλά στη μεγαλύτερη επιχείρηση του δήμου Καβάλας.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Ακυβέρνητος τουρισμός

Το μόνο που τα τελευταία δυο χρόνια πήγε σχετικά καλά στον νομό Καβάλας στον τομέα της οικονομίας ήταν ο τουρισμός. Όχι, πως δεν υπήρξαν προβλήματα. Υπήρξαν. Μειώθηκε δραματικά ο εσωτερικός τουρισμός, έπεσε αισθητά η αγοραστική δύναμη των τουριστών και τούτο επηρέασε τον κλάδο της εστίασης. Αλλά η κατακόρυφη αύξηση των επισκεπτών από τις όμορες χώρες της Βαλκανικής άμβλυνε σε σημαντικό βαθμό το πρόβλημα. Οι μεγάλες απώλειες του εσωτερικού τουρισμού καλύφθηκαν σε πολύ μεγάλο βαθμό από τους Βαλκάνιους κι έτσι οι τουριστικές επιχειρήσεις δούλεψαν. Ανταποκρίθηκαν στα έξοδά τους. Κύλησε νερό στον μύλο της ελληνικής και της τοπικής οικονομίας έστω και αν τούτο δεν ήταν αρκετό για να σώσει την παρτίδα. Φέτος όμως, με την χώρα στο μάτι του κυκλώνα για ακόμα έναν χρόνο και μάλιστα ακυβέρνητη από την περασμένη Κυριακή, η κατάσταση βαίνει διαρκώς επιδεινούμενη.

Ας μην σπεύσουν οι άσχετοι να κάνουν λόγο για κινδυνολογία. Είναι η πραγματικότητα. Οι ακυρώσεις παίρνουν και δίνουν, όσο η Ελλάδα βρίσκεται στην αιχμή της διεθνούς επικαιρότητας με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Ο τουρισμός είναι, ας το ξαναπούμε για να τα κατανοήσουν όλοι, η βαριά βιομηχανία του τόπου. Αλλά συνάμα είναι και εξαιρετικά ευαίσθητο προϊόν. Με το παραμικρό συναχώνεται, αρρωσταίνει, κλονίζεται. Δεν είναι υπερβολή ότι οι κινητοποιήσεις βυτιοφορέων, ναυτεργατών, ταξιτζήδων εν μέσω τουριστικής περιόδου προκαλούν πολύ μεγάλα προβλήματα. Είναι η αλήθεια νέτη, σκέτη. Πολλοί Σέρβοι ακύρωσαν τις προγραμματισμένες τους διακοπές στη Θάσο εξαιτίας της απεργίας των βυτιοφορέων. Κάποιοι τις ακύρωσαν παρακολουθώντας στην τηλεόραση επεισόδια στο Σύνταγμα.

Μα, θα αντιτείνει ο άσχετος. Τι σχέση μπορεί να έχει η Θάσος με τα επεισόδια στο Σύνταγμα; Ουδεμία για τους γνωρίζοντες. Αλλά ο ξένος επισκέπτης, που προγραμματίζει τις διακοπές του δεν ριψοκινδυνεύει τίποτα. Δεν έχει λόγο. Γι’ αυτόν η Ελλάδα είναι αυτό που βλέπει στις ειδήσεις. Κοντολογίς, όσο η χώρα παραμένει στο χείλος του γκρεμού της χρεοκοπίας ή ακόμα χειρότερα κατρακυλάει ήδη στα πρανή, ο ξένος επισκέπτης δεν θα έχει κανένα λόγο να υποστεί την παραμικρή απώλεια.

Αλλά το χειρότερο είναι άλλο. Ο επισκέπτης που φέτος δεν θα τολμήσει να κάνει τις διακοπές του στην Ελλάδα λόγω αυτής της κατάστασης δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα το κάνει του χρόνου, αν υποθέσουμε ότι τότε η κατάσταση θα έχει εξομαλυνθεί. Είναι ο δρόμος που αλλάζει και μπορεί να μην τον ξαναφέρει στα μέρη μας.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Η ευκαιρία του Λιόγκα

Η επίσημη οργανωτική αποδέσμευση του Βασίλη Λιόγκα από το ΚΚΕ ήταν θέμα χρόνου. Η ρήξη που επήλθε λίγους μήνες πριν από τις προηγούμενες δημοτικές εκλογές, όταν ο Λιόγκας χρημάτισε πρόεδρος του ΤΕΕ Ανατολικής Μακεδονίας για λίγες ώρες και υποχρεώθηκε να παραιτηθεί υπό τις ασφυκτικές πιέσεις του Περισσού, σήμανε το τέλος μιας σχέσης, που ουδέποτε υπήρξε ειδυλλιακή. Από την εποχή της αποχώρησης του ΚΚΕ από τον ενιαίο Συνασπισμό, που σήμανε διάσπαση του κόμματος αφού έχασε τα μισά και πλέον στελέχη και μέλη του, ο Λιόγκας δεν ήταν το χαϊδεμένο παιδί του κόμματος, αλλά αναγκαίο κακό. Η φιλοδοξία του, η απήχησή του εκτός κομματικού ακροατηρίου, η σαφής στόχευσή του να απευθυνθεί σε ένα ευρύτερο κοινό πέραν του κομματικού, ακόμα και η ικανότητά του να παράγει πολιτική σε τοπικό επίπεδο δεν έβρισκαν πολλούς οπαδούς μεταξύ των στελεχών του κόμματος. Ούτε όμως και ο ίδιος φαινόταν ιδιαίτερα ενθουσιασμένος στο στενό κοστούμι της πολιτικής του ΚΚΕ στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Ουσιαστικά, η σχέση αυτή είχε συναίσθημα και ανοχή εκατέρωθεν. Ο Λιόγκας αισθανόταν καλά μέσα στο κόμμα στο οποίο μεγάλωσε παρά το γεγονός ότι ασφυκτιούσε εντός της πολιτικής των μη συνεργασιών, που του απαγόρευε να διεκδικήσει με αξιώσεις τον δημαρχιακό θώκο, ενώ στο ΚΚΕ δεν ήταν ενθουσιασμένοι με τη δημοφιλία και τον διαφορετικό πολιτικό λόγο του Λιόγκα, αλλά εκμεταλλεύονταν εκ του ασφαλούς την απήχησή του εκτός των κομματικών τειχών και το γεγονός ότι ήταν ο μόνος που μπορούσε να παράγει πολιτική για τα τοπικά πράγματα.

Το επίσημο διαζύγιό του με το ΚΚΕ δίνει τη δυνατότητα στον Λιόγκα να διεκδικήσει για πρώτη φορά με αξιώσεις την ανάρρησή του στον δημαρχιακό θώκο εφόσον καταφέρει να ηγηθεί μιας παράταξης όντως ευρείας και όχι ενός τάχατες μετώπου σαν αυτά που συγκροτεί τα τελευταία χρόνια το ΚΚΕ με μέλη και στελέχη του. Πολλώ δε μάλλον σε τούτη τη συγκυρία με το πολιτικό σύστημα κατακερματισμένο και τα υπόγεια πολιτικά ρεύματα να διατρέχουν το πολιτικό σκηνικό οριζοντίως και καθέτως με τους εκλογείς πλήρως απελευθερωμένους από όποια κομματικά δεσμά να είναι ικανοί να ψηφίσουν τους πάντες ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Δακοκτόνοι

Μια χώρα που αδυνατεί να κάνει εγκαίρως δακοκτονίες εν μέσω προεκλογικής περιόδου ή επειδή το αποτέλεσμα των εκλογών δημιουργεί δυσκολίες στον σχηματισμό της κυβέρνησης όχι μόνο δεν είναι ευρωπαϊκή, αλλά δεν είναι στοιχειωδώς σοβαρή. Αυτή όμως είναι η Ελλάδα. Σαράντα χρόνια έχουν περάσει από την πτώση της χούντας, της τελευταίας ανώμαλης πολιτειακά περιόδου, τριάντα χρόνια από την είσοδό της στην ΕΟΚ και όμως η δημόσια διοίκηση είναι δεμένη πιστάγκωνα στο άρμα της εκάστοτε κυβέρνησης. Σε μια σοβαρή χώρα, ζητήματα όπως οι δακοκτονίες ή η καταπολέμηση των κουνουπιών δεν περνούν από υπουργικά γραφεία. Είναι υποθέσεις της δημόσιας διοίκησης, που αντιμετωπίζονται ανεξάρτητα από τις όποιες εναλλαγές στους κυβερνητικούς θώκους.

Αυτό είναι επί της ουσίας ένα από τα κύρια προβλήματα που έφεραν τη χώρα στον γκρεμό. Οι τριτοκοσμικές δομές. Η απουσία σύγχρονης δημόσιας διοίκησης, ικανής να διεκπεραιώνει τις τρέχουσες υποθέσεις δίχως να χρειάζεται η ανάμιξη του όποιου υπουργού προσωπικά. Αλλά εδώ, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα ακόμα και η προμήθεια του φαρμάκου για την αντιμετώπιση του δάκου και τα μεροκάματα που θα δοθούν για το ράντισμα περνούν μέσα από πολιτικά γραφεία. Η συναλλαγή κυριαρχεί σε όλα τα επίπεδα ώστε να εξυπηρετεί τις ρουσφετολογικές μηχανές που έστησαν μεταπολιτευτικά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, ποντάροντας στον ραγιαδισμό των νεοελλήνων. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά των συνεπειών της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίσης στην Ελλάδα. Η απουσία σύγχρονων κρατικών δομών, ικανών να ευνοούν και όχι να σαμποτάρουν την ανάπτυξη.

Αυτή η αδυναμία, σε συνδυασμό με την χειρότερη δυνατή αντιμετώπιση των συνεπειών της παγκόσμιας κρίσης από τις κυβερνήσεις Καραμανλή-Παπανδρέου είναι που μας έχει γονατίσει. Αυτό πρέπει να είναι και το ζητούμενο στις κάλπες που κατά πώς φαίνεται θα ξαναστηθούν σε έναν μήνα. Η ανάδειξη ενός νέου πολιτικού συσχετισμού δυνάμεων ικανού να ξαναστήσει τη χώρα στα πόδια της. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο η πολιτική της Μέρκελ και των διεθνών κοράκων του νεοφιλελευθερισμού που έχουν επιβάλλει έναν δημοσιονομικό φονταμενταλισμό στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Είναι και η ανυπαρξία ενός σύγχρονου κράτους, ικανού να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις και τα προβλήματα των καιρών.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Συντάξεις

Συνέβη προ ημερών στην Ελευθερούπολη. Ένας επαγγελματίας πήγε στο Αστυνομικό Τμήμα και ζήτησε να θεωρηθεί το γνήσιο της υπογραφής για την 98χρονη μητέρα του, σε υπεύθυνη δήλωση που θα χρησιμοποιούσε, προκειμένου να συνεχίσει η καταβολή των χρημάτων της σύνταξης. Ισχυρίσθηκε στους αστυνομικούς πως η μητέρα του διαμένει στην Χρυσούπολη, είναι κατάκοιτη και δεν μπορεί να εμφανιστεί αυτοπροσώπως για την διαδικασία αυτή. Στον έλεγχο που έγινε από τους αστυνομικούς αποκαλύφθηκε ότι η γυναίκα είχε πεθάνει τον περασμένο Οκτώβριο και έτσι προχώρησε στη σύλληψη του επαγγελματία με την κατηγορία της «απόπειρας απάτης». Άσχετα με το ποινικό μέρος της υπόθεσης για το συγκεκριμένο αδίκημα, ο εν λόγω επαγγελματίας θα πρέπει στο επόμενο διάστημα να καταβάλει τα χρήματα που ελάμβανε όλους τους προηγούμενους μήνες, χωρίς να τα δικαιούται, από τον ασφαλιστικό οργανισμό της μητέρας του.

Συνέβη στην Καβάλα. Όταν πέθανε ο πατέρας της έστειλε όσα ο νόμος ορίζει ώστε ο ασφαλιστικός φορέας να διακόψει τη συνταξιοδότηση. Πέρασε καιρός, αλλά κάθε μήνα λάμβανε κανονικά την ειδοποίηση για την πληρωμή της σύνταξης του μακαρίτη. Ένα βασανιστήριο ψυχικό, που δεν έλεγε να τελειώσει. Όταν δε έθεσε επιτακτικά το θέμα σε κάποιον «αρμόδιο υπάλληλο», αυτός απάντησε πως το ζήτημα δεν πρέπει να την αφορά.

Αυτό το ιδιότυπο μαρτύριο κράτησε ούτε λίγο, ούτε πολύ 5 χρόνια και σταμάτησε μόνο με εξώδικο. Δεν είναι η μοναδική φορά, που το ελληνικό δημόσιο υποβάλλει σε ανάλογο μαρτύριο τους συγγενείς ασφαλισμένων, που έχουν αποδημήσει εις Κύριον. Το ερώτημα που μένει να απαντηθεί είναι αν σε μια ανάλογη περίπτωση ένας άνθρωπος βρεθεί στην απόλυτη ανάγκη ρευστού και γνωρίζει πως στην τράπεζα έχει συσσωρευτεί ένα ποσό ικανό να δώσει άμεση λύση στο αδιέξοδο που αντιμετωπίζει ποιος θα φταίει. Αυτός που θα πάρει την κάρτα ή το βιβλιάριο και θα εκταμιεύσει χρήματα που δεν του ανήκουν για να σώσει τον εαυτό του ή το παιδί του από μια δύσκολη κατάσταση ή το απερίγραπτο ελληνικό δημόσιο, που επιμένει να πηγαίνει με τον αραμπά στον 21ο αιώνα;

Όσοι εξαπατούν το δημόσιο πρέπει να εισπράξουν τα επίχειρα των επιλογών τους. Το ερώτημα είναι πότε το δημόσιο θα λογοδοτήσει στους συγγενείς όσων πεθαίνουν, στέλνουν ως οφείλουν τη ληξιαρχική πράξη θανάτου και ζητούν διακοπή της συνταξιοδότησης, αλλά υφίστανται το μαρτύριο της πληρωμής ακόμα και πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του δικού τους ανθρώπου.

Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Απλή αναλογική

Η προκλητική αλλοίωση της λαϊκής ετυμηγορίας με τον εκτρωματικό εκλογικό νόμο, που χαρίζει επιπλέον 50 έδρες μας χάρισε μια βραδιά ανεπανάληπτου σασπένς, με τις έδρες να κάνουν βόλτα ανά την επικράτεια μέχρι τη Δευτέρα το μεσημέρι και ανέδειξε με τον πλέον εμφαντικό τρόπο τις στρεβλώσεις του συστήματος. Δεν χωρά σε καμμία απολύτως λογική να κατακτά 108 έδρες η Ν.Δ. με ποσοστό 18,52% και 52 βουλευτές ο ΣΥΡΙΖΑ με 16,78%. Τυπικά και ουσιαστικά οι ψήφοι στη Ν.Δ. ήταν διπλοί σε σχέση με τις ψήφους του ΣΥΡΙΖΑ. Τίθεται ευθέως ζήτημα ισότητας και ισονομίας. Αλλοίωσης της λαϊκής εντολής. Το επιχείρημα περί ισχυρών κυβερνήσεων που επιστρατευόταν για να δικαιολογήσει αυτούς τους εκτρωματικούς εκλογικούς νόμους με τα «δώρα» των 40-50 εδρών στο πρώτο κόμμα κατέρρευσε οριστικά και αμετάκλητα μαζί με τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα. Το 18,52% της Ν.Δ. και το 13,18% του ΠΑΣΟΚ δεν δικαιολογούν κανένα μπόνους, αφού ούτε μεγάλα κόμματα είναι πια, ούτε μπορούν να εγγυηθούν τη σταθερότητα, που προέβαλαν όταν η δύναμή τους αθροιστικά ξεπερνούσε άλλοτε το 70 και άλλοτε το 80%. Ούτε χωρά σε καμμία λογική ότι αυτή τη στιγμή βρίσκονται εκτός Κοινοβουλίου κόμματα που αθροιστικά συγκεντρώνουν το ποσοστό του 19,03%, ποσοστό που υπερβαίνει τη δύναμη της Ν.Δ.


Το θέμα συζητήθηκε στην Πολιτική Γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ όπου αμφισβητήθηκε ανοιχτά το μπόνους των 50 εδρών στη Ν.Δ. ακόμα και με τον ισχύοντα εκλογικό νόμο επειδή η δύναμη του πρώτου σε ψήφους κόμματος δεν ξεπέρασε το 20%. Μα ακόμα και αν τούτο δεν συμβεί και οι επιπλέον 50 έδρες της Ν.Δ. δεν μοιραστούν στα υπόλοιπα κόμματα, το πρόβλημα παραμένει. Ο ισχύων εκλογικός νόμος είναι σε πλήρη δυσαρμονία με τις διαθέσεις του εκλογικού σώματος και επιβάλλεται να αλλάξει το συντομότερο. Ακόμα και αν τελικά δεν σχηματιστεί κυβέρνηση, η παρούσα Βουλή οφείλει να συγκληθεί και να αλλάξει τον εκλογικό νόμο, που υποχρεωτικά θα ισχύει και στις επόμενες εκλογές, όχι όμως και στις μεθεπόμενες.


Σε τούτη τη νέα εποχή για την ελληνική πολιτική σκηνή η εφαρμογή ενός συστήματος απλής αναλογικής είναι αναγκαιότητα. Προφανώς και δεν πρόκειται για πανάκεια, που θα λύσει ως δια μαγείας όλα τα προβλήματα του τόπου, αλλά είναι το αυτονόητο και απολύτως απαραίτητο βήμα που επιβάλλεται να γίνει.


Νίκος Σπιτσέρης

Read More

Εγέρθητι

Το μήνυμα που εστάλη στα δυο μέχρι πρότινος μεγάλα κόμματα που κυριαρχούσαν στην πολιτική σκηνή και στην ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι σαφές και ξεκάθαρο. Αυτή η πολιτική δεν αντέχεται πια. Ο άνεργος, ο άστεγος, ο εργαζόμενος τον ιδιωτικό τομέα που τρέμει το φυλλοκάρδι του για το αύριο, ο επαγγελματίας που κοιμάται αγκαλιά με τους εφιάλτες του αν στο μεταξύ δεν έχει κατεβάσει ήδη τα ρολά και ο νέος που δεν έχει καμμία απολύτως προοπτική για το αύριο δεν καταλαβαίνει ούτε από εκβιαστικά διλήμματα, ούτε τον λόγο που η ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας δεν πρέπει να τίθεται από αμφισβήτηση. Αυτού του τύπου τα διλήμματα επηρεάζουν ένα εκλογικό σώμα, που έχει πράγματα να υπερασπιστεί. Πολίτες που έχουν λόγους να υπερασπιστούν το σήμερα και το αύριο. Αυτός που μέρα με τη μέρα, χαράτσι το χαράτσι, περικοπή την περικοπή, απόλυση την απόλυση, έχει πια πειστεί ότι αυτός ο δρόμος δεν οδηγεί πουθενά δεν έχει λόγους ούτε να διστάσει, ούτε να το σκεφτεί. Θέλει μόνο να ρίξει ένα μπινελίκι να το ευχαριστηθεί. Να πει ένα «άι σιχτίρ» σε όσους τον κορόιδεψαν, τον πλήγωσαν, έριξαν το σκάφος που τους εμπιστεύτηκε στα βράχια.


Αυτό είπε στις εκλογές της περασμένης Κυριακής. Ένα «άι σιχτίρ», αδιαφορώντας ακόμα και αν στη βασανισμένη από τους ναζί Ελλάδα, αυτό εκφράστηκε με τους νεοναζί της «Χρυσής Αυγής». Το έλλειμμα πολιτικής και παιδείας είναι δεδομένο και καταφανές, αλλά η συζήτηση αυτή δεν είναι της παρούσης. Σε αυτές τις συνθήκες οι ευθύνες που αναλαμβάνουν τα τρία πρώτα σε ψήφους κόμματα, η Νέα Δημοκρατία, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ είναι εκ των πραγμάτων πολύ μεγάλες. Περιθώρια για επικοινωνιακά παιχνίδια δεν υπάρχουν. Αρκετά ευτελίστηκαν οι δημοκρατικοί θεσμοί από τη διαφθορά, τη ρεμούλα, την αρπαχτή και το βόλεμα των τελευταίων δεκαετιών. Οι στιγμές που ζούμε είναι ιστορικές όχι μόνο για το σήμερα και το αύριο της χώρας και την ευρωπαϊκή της προοπτική. Είναι πλέον ιστορικές ακόμα και για αυτή τη λειτουργία και την υπόσταση της δημοκρατίας, που βγήκε από τις κάλπες βαρύτατα πληγωμένη.



Ο ιστορικός χρόνος είναι πολύ πυκνός και οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί Αντώνης Σαμαράς, Αλέξης Τσίπρας και Βαγγέλης Βενιζέλος θα βάλουν τη σφραγίδα τους είτε θετικά, είτε αρνητικά. Το μήνυμα το έστειλε το βράδυ των εκλογών ο φουσκωτός χρυσαυγίτης και απευθύνεται πλέον με δραματικό τόνο και στους τρείς: Εγέρθητι.


Νίκος Σπιτσέρης

Read More