Το μεγαλύτερο πρόβλημα για το ίδρυμα για το Ειδικό Παιδί «Αγία Μαρίνα» δεν είναι η επίσχεση εργασίας των εργαζομένων, ούτε τα συσσωρευμένα χρέη. Είναι ο χρόνος. Ο χρόνος που χάθηκε για το πέρασμά του στον δήμο ή το δημόσιο με ευθύνη όσων διοίκησαν κατά καιρούς ένα σωματείο, που δεν μπορεί να λειτουργεί μόνο με τα έσοδα από τη δεδομένη αλληλεγγύη των Καβαλιωτών. Αλλά οι διοικούντες σε τούτη τη χώρα, από τον πρωθυπουργό μέχρι και τους προέδρους των συλλόγων δεν συνηθίζουν να κάνουν μακρόπνοους σχεδιασμούς. Δεν νοιάζονται για το αύριο. Το σήμερα είναι που μετράει. Η επιβίωση. Η έξυπνη κίνηση, που μπορεί να κρύψει τα σκουπίδια κάτω από το χαλί και κυρίως οι επιδέξιοι χειρισμοί προεκλογικά. Μετεκλογικά; Έχει ο Θεός. Μόνο που δεν είχε ο Θεός, αλλά ο τρόπος με τον οποίο κυκλοφορούσε το δημόσιο χρήμα τις τελευταίες δεκαετίες. Δήμοι και Νομαρχίες έβρισκαν πάντα εύκολα ή δύσκολα τον τρόπο να πάρουν κάποια αδιάθετα κονδύλια από κάποιο υπουργείο για έναν λόγο παντελώς άσχετο με το αντικείμενο. Τόσο άσχετο, που κατά καιρούς τα κονδύλια αυτά γίνονταν σπίτια και αυτοκίνητα για την επιβράβευση των κομματικών εγκάθετων.
Κάπως έτσι λειτουργούσε και η Αγία Μαρίνα και τα κατάφερνε να επιβιώνει επί χρόνια αν και ουδέποτε είχε θεσμοθετηθεί κάποιο κονδύλι που να καλύπτει μέρος έστω των λειτουργικών της εξόδων. Αλλά το πράγμα τσουλούσε. Το ίδρυμα λειτουργούσε. Τα παιδιά αυτά, βαριές περιπτώσεις στην πλειοψηφία τους, απασχολούνταν κάποιες ώρες εκτός σπιτιού. Ένιωθαν αλλιώς. Και αυτά και οι οικογένειές τους που έπαιρναν πολύτιμες ανάσες για να αντέξουν τον Γολγοθά τους.
Τελευταία φωτεινή περίοδος για το ίδρυμα ήταν λίγα χρόνια πριν με την αξιοποίηση κοινοτικών κονδυλίων για την κατάρτιση των παιδιών και την αμέριστη στήριξη από τον τότε νομάρχη Θόδωρο Καλλιοντζή, που είχε βρει κάτι κονδύλια για το ίδρυμα. Αλλά το τέλος των νομαρχιών και των αδιάθετων κονδυλίων έφερε την «Αγία Μαρίνα» προ του απολύτου αδιεξόδου. Η νυν διοίκηση μπορεί να πληρώνει δικά της λάθη, όπως δηλώνουν οι αντίπαλοί της, αλλά κυρίως πληρώνει την απρονοησία ή την ανικανότητα των προηγούμενων διοικήσεων, που αντί του μέλλοντος του ιδρύματος προέταξαν τη δική τους ματαιοδοξία. Συνειδητά ή ασυνείδητα. Μικρή σημασία έχει.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου