Μόνο που αυτή είναι η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι η γυναίκα αυτή, που μπήκε στο πρόγραμμα για να παίρνει αυτά τα 625 ευρώ για πέντε μήνες, δεν είχε καβάντζες. Τα χρειαζόταν τα χρήματα γιατί μεγαλώνει μόνη της ένα παιδί. Μπήκε στο πρόγραμμα και ξεκίνησε να δουλεύει στον δήμο Παγγαίου από τον Ιούνιο. Ζήτησε τα χρήματά της ξανά και ξανά και έπαιρνε την ίδια απάντηση. Ότι καθυστερούν από την Αθήνα. Δεν έφταιγε γι αυτό ο πρόεδρος του Ομίλου. Είναι γνωστό. Αλλά τύποις αυτός είναι ο εργοδότης της, μέσω του ομίλου που διοικεί έγινε η πρόσληψη, και αυτή η γυναίκα έπρεπε κάπου να απευθυνθεί. Κάποιον να πιέσει.
Μα στο μεταξύ ο πρόεδρος κουράστηκε, μπούχτισε, βαρέθηκε να ακούει τα σχολιανά του από τους εργαζόμενους του προγράμματος χωρίς να φταίει και αποφάσισε να κλείσει το κινητό. Τότε ήταν που το ποτήρι ξεχείλισε και η εργαζόμενη του ‘στειλε μήνυμα με όχι κομψό τρόπο. Αυτός όμως αντί να κατανοήσει την οργή της, την απέλυσε με το σκεπτικό ότι «έτσι κάνουν στον ιδιωτικό τομέα». Παραλείποντας μες τη θολούρα του ότι αυτή η γυναίκα δουλεύει για να ταϊσει ένα παιδί. Αποδεικνύοντας με τον πλέον εμφαντικό και κυνικό τρόπο τη μεγαλύτερη πληγή του προγράμματος: Την εμπλοκή Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων για να κάνουν τις προσλήψεις.
Οι πρόεδροι των συλλόγων που ενεπλάκησαν για να «τρέξει» το πρόγραμμα μπορεί να είναι καλοί ή κακοί άνθρωποι. Να έχουν περισσότερη ή λιγότερη υπομονή. Αλλά σε κάθε περίπτωση δεν έχουν καμιά δουλειά με αυτές τις προσλήψεις. Πολύ περισσότερο με επιχορηγήσεις. Επιτέλους, αυτό το κακόγουστο αστείο, που συχνά γίνεται βρώμικη συναλλαγή, πρέπει να τελειώσει.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου