Δεν πάει άλλο με αυτή την πολιτική

Η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας και τούτο δεν είναι ούτε σχήμα λόγου, ούτε κινδυνολογία. Είναι μια αλήθεια κοινώς αποδεκτή στους ειδικούς περί τα οικονομικά, που συνοδεύεται με τη δεύτερη διαπίστωση: «Δεν πάει άλλο». Πράγματι.

Δεν πάει άλλο με το διαχρονικό σκάνδαλο της κατασπατάλησης χρημάτων στον τομέα της δημόσιας υγείας.

Δεν πάει άλλο με την καταλήστευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, που «εξαερώθηκαν» ερήμην των ασφαλισμένων, που καλούνται να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.

Δεν πάει άλλο με το διαρκές σκάνδαλο των πελατειακών σχέσεων και την παράδοση «αργομισθιών» των εκάστοτε κολαούζων της εξουσίας.

Δεν πάει άλλο με την πολιτική των επιδοτήσεων του αγροτικού τομέα, αντί μιας πολιτικής με στόχο την εξυγίανση και τον εκσυγχρονισμό του, ώστε να μπορεί να παράγει ανταγωνιστικά προϊόντα.

Δεν πάει άλλο με «παρεμβάσεις» τύπου stage, που μόνο στόχο έχουν την πολιτική ομηρία ανθρώπων, που δεν έχουν εναλλακτικές επιλογές και μετά από χρόνια πεταμένα, βρίσκονται σε ακόμα χειρότερη θέση από αυτή στην οποία βρίσκονταν πριν «βολευτούν».

Δεν πάει άλλο με ένα πολιτικό σύστημα που ευνοεί την ανέλιξη γλοιωδών ανθρωποειδών, που διακρίνονται στην τεχνική του σαλιγκαριού. Ανεβαίνουν αποτελεσματικά τα σκαλιά της ιεραρχίας έρποντας, γλείφοντας και με τα κέρατά τους.

Μόνο, που στο σημείο που βρίσκεται η ελληνική οικονομία, ακόμα και όλες τούτες οι διαχρονικές παθογένειες να αντιμετωπιστούν, το πρόβλημα δεν λύνεται. Η χώρα είναι βουτηγμένη στα χρέη και ουδέν μπορεί να συμβεί δίχως το απαραίτητο πρόγραμμα σταθερότητας, που πλέον επιβάλλουν οι Βρυξέλλες.

Λένε. Αλλά λένε τη δική τους αλήθεια. Την αλήθεια, που βολεύει στα νεοφιλελεύθερα κοράκια, που οραματίζονται αναπαραγωγή του μοντέλου της Ιρλανδίας. Εκεί, στον άλλοτε παράδεισο της υπερκατανάλωσης, όπου πλέον οι μικροί και οι μικρομεσαίοι είναι βουτηγμένοι δίχως ελπίδα καμμιά σε έναν ζόφο φτώχειας, που θυμίζει το Λονδίνο του Ντίκενς.

Υπάρχει όμως και η άλλη αλήθεια. Αυτή, που κατέθεσε με την ερώτησή του στον πρωθυπουργό ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Μίμης Ανδρουλάκης. Ο οποίος σημειώνει ότι η ελληνική "αποτυχία" δεν οφείλεται αποκλειστικά σε ενδογενείς παράγοντες, αλλά και σε εγγενείς ασυμμετρίες της Ευρωζώνης οι οποίες προκαλούν κατάρρευση της ανταγωνιστικότητας και πιθανά σοκ στις περιφερειακές της χώρες. Για τούτο καλεί τη μετατόπιση της ελληνικής επιχειρηματολογίας από την αυτοενοχοποίησή της στην ανάγκη αντισταθμιστικών πρωτοβουλιών έμπρακτης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης στις χώρες που υφίστανται ασύμμετρα σοκ δίχως βέβαια να δημιουργούνται ηθικοί κίνδυνοι επιβράβευσης της δημοσιονομικής τους ασωτίας και φυσικά στη βάση αμοιβαίου οφέλους.

Αλλωστε, η Ελλάδα μπορεί να επείγεται για δανεισμό, αλλά και η πλεονασματική Γερμανία είναι υπερεξαρτημένη από τις εξαγωγές της σε άλλες χώρες της Ευρωζώνης και έχει κάθε λόγο να αποφύγει σ' αυτές ένα φαύλο κύκλο ύφεσης - υπερχρέωσης και ένα ντόμινο κρίσεων στο ζωτικό της χώρο.

Νίκος Σπιτσέρης