Ο πατέρας του ήταν μάστορας καλός. Επισκεύαζε κεραμοσκεπές τον καιρό που δεν υπήρχαν πλάκες με μπετόν. Οι στέγες ήταν κατασκευασμένες με ξύλινες γραντιές και κεραμίδια ή πλάκες σχιστόλιθου. Πάντως, ο εν λόγω μάστορας κεραμοσκεπές επισκεύαζε. Ανθρωπος προκομμένος κατάφερε με τη δουλειά του να συντηρεί μια χαρά την οικογένειά του και να σπουδάζει και δυο παιδιά, που τα 'παιρναν τα γράμματα. Ο μεγάλος γιος τον βοηθούσε πού και πού στη δουλειά, αλλά ο πατέρας τον έστελνε για διάβασμα:
- "Δική σου δουλειά είναι να μάθεις γράμματα, να πάρεις ένα πτυχίο, να προκόψεις", έλεγε και τον έστελνε να μελετά. Πάντως, την τέχνη την είχε μάθει, δουλεύοντας στο πλευρό του πατέρα τα καλοκαίρια. Κάποια φορά, που ο γιος ήταν σε διακοπές και ο πατέρας, μεγάλος πια, και ολίγον ασθενής, προσφέρθηκε να τον ξεκουράσει. Ο πατέρας του υπέδειξε τη στέγη που έσταζε και ο γιος πήγε πράγματι στο πόδι του και έκανε τη δουλειά. Πέρασε ο καιρός, ο γιος επέστρεψε στα μαθήματά του στο πανεπιστήμιο, αλλά ο πατέρας είχε αναδουλειές. Όταν κάποια στιγμή ο γιος ξαναπήρε άδεια, ο πατέρας του τον ρώτησε τι είχε κάνει. Τότε ο γιος του εξήγησε ότι η στέγη έσταζε από ένα σπασμένο κεραμίδι, το οποίο και αντικατέστησε.
- "Με αυτό το κεραμίδι βρε, σε μεγάλωσα και σε σπούδασα", αναφώνησε τότε ο πατέρας. Όπως του εξήγησε, το συγκεκριμένο σπασμένο κεραμίδι μεταφερόταν από στέγη σε στέγη και του εξασφάλιζε σταθερό μεροκάματο.
Η επιλογή του μάστορα της ιστορίας αποδείχθηκε κίνηση σοφή για το οικογενειακό του εισόδημα, δίχως να δημιουργεί σοβαρό πρόβλημα στα σπίτια της περιοχής του, πέραν της ανάγκης τακτικών επιδιορθώσεων. Και τούτο γιατί το κεραμίδι ήταν ένα. Όχι χιλιάδες. Μεταφερόταν δε, από στέγη σε στέγη και όχι σε διαφορετικές πλευρές της ίδιας στέγης.
Τούτο πληρώνουμε σήμερα οι νεοέλληνες. Ακολουθώντας το παράδειγμα του μάστορα γεμίσαμε τη στέγη του κοινού μας σπιτιού με πάρα πολλά σπασμένα κεραμίδια. Εκλέγοντας άχρηστα πολιτευτάκια για τη νομιμοποίηση ενός ημιυπαίθριου. Για μια θέση στο δημόσιο. Συμβάλλοντας με την καθημερινή μας πρακτική στη Λερναία Υδρα της διαφθοράς, που ανεξέλεγκτη πλέον στρέφεται εναντίον μας. Αδιαφορήσαμε παγερά για την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας με αντάλλαγμα ή και συχνά την προσδοκία κάποιων ψιχίων από το ξεπούλημα. Ραγιάδες με κοστούμι ευρωπαϊκό αδιαφορούσαμε επί χρόνια για το πάρτι που είχαν στήσει τα λαμόγια του δημόσιου βίου, θεωρώντας "μαγκιά" ό,τι δεν έβλαπτε τα πολύ άμεσα συμφέροντά μας. Αδιαφορώντας για την πόλη, το κράτος, το χάλι της παιδείας, της υγείας, της δημόσιας διοίκησης. Μα στο μεταξύ, κεραμίδι το κεραμίδι, η κοινή μας στέγη μπάζει πια από παντού και άλλη λύση δεν απομένει από το εκ βάθρων ξήλωμά της με ό,τι τούτο συνεπάγεται για τη χώρα και τον καθένα χωριστά. Πολλώ δε μάλλον που πέσαμε σε δύσκολους καιρούς, με χιόνια, βροχές και παγωνιές.
Θύματα και θύτες ενός αδιεξόδου, για την υπέρβαση του οποίου -εκτός των άλλων- απαιτούνται ενεργοί πολίτες. Μα, ξεμάθαμε πια και δεν ξέρουμε τον τρόπο.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου