Η λάθος απορία των κυβερνώντων για τα μπλόκα των αγροτών

Ο αιφνιδιασμός της κυβέρνησης για τις κινητοποιήσεις των αγροτών, όπως καταγράφεται στον Τύπο, είναι στοιχείο ενδεικτικό της ολοένα και διευρυνόμενης απόστασης των πολιτικών κομμάτων από τις ανάγκες της κοινωνίας. Δείχνει πόσο υπολείπονται οι θέσεις και οι απόψεις τους από την πραγματικότητα. Υπάρχουν κυβερνητικά στελέχη, που αναρωτιούνται ποιος υποκινεί τους αγρότες, αντί να αντιληφθούν την ουσία του προβλήματος, που είναι το απόλυτο αδιέξοδο που βιώνουν. Γι αυτό και αγρότες που ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ πρωτοστατούν στα μπλόκα. Αυτό που αρνούνται -ή απλά αδυνατούν- να αντιληφθούν ορισμένοι κυβερνητικοί είναι ότι η εκλογή νέας κυβέρνησης δεν συνεπάγεται υποχρεωτικά περίοδο χάριτος. Ούτε στα Παρίσια και στις Βρυξέλλες, ούτε στη Λάρισα και στον κάμπο του Νέστου. Μπορεί στη Ν.Δ. και στο ΠΑΣΟΚ να αντιλαμβάνονται την εναλλαγή τους στην εξουσία ως ορόσημο νέας πορείας και αλλαγής, αλλά τόσο στις Βρυξέλλες, όσο και εντός των συνόρων κυριαρχεί η σαφώς πιο ρεαλιστική αντίληψη της συνέχειας του κράτους. Αυτή είναι η εξήγηση.

Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε το ΚΚΕ έχουν τη δύναμη να βγάλουν τους αγρότες στους δρόμους, ούτε οι Πασόκοι αγρότες που διαδηλώνουν έχουν πέσει θύματα της προπαγάνδας της Δεξιάς. Τα μπλόκα θα στήνονταν ανεξάρτητα από την έκβαση της αναμέτρησης. Οσο και αν ορισμένοι κυβερνητικοί παράγοντες αρνούνται να το αποδεχθούν, οι αγρότες θα έβγαιναν στους δρόμους ακόμα και αν τις εκλογές του περασμένου Οκτωβρίου τις κέρδιζε ο ΣΥΡΙΖΑ ή το ΚΚΕ, εάν δεν μεσολαβούσαν θεαματικές αλλαγές στην ασκούμενη πολιτική.

Για να διεκδικήσουν εξορθολογισμό των επιδοτήσεων, που σήμερα τις νέμεται το 20% των δικαιούχων, ορισμένοι από τους οποίους τυχαίνει να μην είναι αγρότες. Για να διεκδικήσουν ένα πλαίσιο που να τους χωρά και να τους δίνει το δικαίωμα να συνεχίσουν να ζουν στον τόπο τους. Για να πάψει το δούλεμα των εκάστοτε κυβερνώντων περί την αναγκαιότητα δημιουργίας νέων φορέων ικανών να επιτρέψουν σε ομάδες Ελλήνων παραγωγών να επιβιώσουν στον διεθνή ανταγωνισμό. Διότι εάν πίστευαν σε όσα έχουν πει κατά καιρούς θα φρόντιζαν να διασφαλίσουν την υγιή λειτουργία των συνεταιριστικών οργανώσεων, αντί να τις οδηγήσουν στη χρεωκοπία. Με συνέπεια οι αγρότες, ελλείψει ισχυρών συνεταιριστικών οργανώσεων, να έχουν μείνει ανυπεράσπιστοι στα νύχια των μεσαζόντων και των αρπακτικών της παγκοσμιοποιημένης αγοράς.

Εάν όντως οι εκάστοτε κυβερνώντες νοιάζονταν για τον αγρότη θα άφηναν κατά μέρους τα φληναφήματα περί την ανάγκη αναδιάρθρωσης των καλλιεργειών και θα έθεταν σε εφαρμογή ένα συγκεκριμένο στρατηγικό σχέδιο, ικανό να διασφαλίσει -κατά το δυνατόν- το αγροτικό εισόδημα.

Εάν έκαναν πολιτική επί της ουσίας θα είχαν το θάρρος να μιλήσουν πολύ συγκεκριμένα ακόμα και για την ενδεχόμενη ανάγκη περαιτέρω μείωσης του αγροτικού πληθυσμού με την κατάθεση συγκεκριμένων προτάσεων για εναλλακτικές διεξόδους.

Η ουσία του προβλήματος είναι ότι δεν υπάρχει εθνική αγροτική πολιτική, παρά μονάχα κάτι -φιλότιμοι μπορεί- αυτοσχεδιασμοί, που ανακυκλώνουν και εντείνουν προϊόντος του χρόνου τα αδιέξοδα του αγροτικού τομέα. Τούτων δοθέντων η απορία των κυβερνώντων θα έπρεπε να είναι διαφορετική. Το ερώτημα δεν είναι ποιος υποκινεί τους αγρότες, αλλά γιατί δεν υπάρχουν περισσότεροι αγρότες στα μπλόκα, αποφασισμένοι για αγώνα μέχρις εσχάτων.

Νίκος Σπιτσέρης