Αστεγοι και δήμοι

Η δήλωση του προέδρου της ΚΕΔΕ Κώστα Ασκούνη κατά το κλείσιμο του συνεδρίου της Κεντρικής Ενωσης Δήμων Ελλάδας στην Κομοτηνή το περασμένο Σαββατοκύριακο πως «αν καταρρεύσουν οι δήμοι δεν υπάρχει περίπτωση αυτός ο τόπος να σηκώσει κεφάλι» δεν εμπεριέχει ίχνος υπερβολής. Έτσι είναι. Οι δήμοι, παρά τα προβλήματα και τα ελλείμματά τους, παρά τα ενίοτε ασυγχώρητα λάθη των αιρετών, παρά τη διαφθορά που έγινε σύμφυτη της λειτουργίας τους τα τελευταία χρόνια, είναι αντικειμενικά πιο κοντά στον πολίτη. Οι δήμαρχοι και οι δημοτικοί σύμβουλοι είναι πολλές φορές κατώτεροι των περιστάσεων, αλλά δεν είναι αποκομμένοι από την πραγματικότητα. Περπατούν στους ίδιους δρόμους με τους πολίτες, αγοράζουν από τα ίδια μαγαζιά, μοιράζονται τις ίδιες αγωνίες, διασκεδάζουν στους ίδιους χώρους. Ξέρουν τα προβλήματα των πολιτών από πρώτο χέρι και όχι με τη μεσολάβηση άλλων.

Οι άνθρωποι της αυτοδιοίκησης έχουν όλα τα δίκια με το μέρος τους όταν τονίζουν ότι θέλουν, αλλά δεν μπορούν. Όταν προτάσσουν την οικονομική ασφυξία στην οποία έχει καταδικάσει τους δήμους η κεντρική εξουσία. Όταν ζητούν να μην τους συγκρίνουν με τις δημοτικές Αρχές άλλων –«χρυσών» για την αυτοδιοίκηση- εποχών, που και οι κεντρικοί αυτοτελείς πόροι έφταναν στην ώρα τους και οι πόροι των κοινοτικών προγραμμάτων εκταμιεύονταν πολύ πιο σύντομα και με πολύ λιγότερες διατυπώσεις. Τότε, που υπήρχε και η λύση του δανεισμού από τις τράπεζες.

Μα, όλα αυτά που πράγματι συμβαίνουν καταρρέουν ως επιχειρήματα όταν ένας μόνο άστεγος διανυκτερεύει στο κατώφλι του δημαρχείου Καβάλας μέσα στην παγωνιά. Σαφώς και δεν ευθύνεται η δημοτική Αρχή για το πρόβλημά του. Αλλά είναι υπόθεση του δήμου να βρει ένα δημοτικό ακίνητο να βολέψει με κάποιο τρόπο τους ανθρώπους αυτούς. Να φροντίσει, σε συνεργασία με την Εκκλησία ενδεχομένως, να τους εξασφαλίσει ένα πιάτο φαϊ. Την ώρα που η ζωή ενός αστέγου κινδυνεύει μέσα στο κρύο δεν υπάρχει χρόνος για παράθεση επιχειρημάτων και αναζήτηση ευθυνών. Ναι, δεν φταίει ο δήμος Καβάλας, ο κάθε δήμος, που αυξάνονται οι άστεγοι, αλλά την ώρα εκείνη που ένας άνθρωπος πλαγιάζει στα χαρτόκουτα δεν μένει χρόνος για συζητήσεις.

Την ώρα εκείνη οι αιρετοί ζυγίζονται με τις ευθύνες τους. Μέχρι σήμερα βρέθηκαν ελλιπείς.

Νίκος Σπιτσέρης