Στην εποχή των απόντων

Ζούμε στην εποχή των απόντων. Οι απουσίες μετράνε περισσότερο από τις απουσίες. Οι σιωπές είναι που πείθουν. Κρείττον σιγάν. Ή λαλείν μάτην. Ο θρίαμβος του Αντώνη Σαμαρά στις προχθεσινές εκλογές για την ανάδειξη αρχηγού στη Νέα Δημοκρατία είναι ο θρίαμβος της λήθης έναντι της μνήμης. Της ασυνέπειας έναντι της συνέπειας. Μα είναι και σημάδι των καιρών. Η λεγόμενη κοινή γνώμη, οι πολλοί, δεν στέκονται πια πολύ σε τέτοια ζητήματα. Δεν εξετάζουν ιδιαίτερα την πορεία ενός εκάστου και τη διαδρομή του. Εκτίμησαν τη σιωπή του Σαμαρά στις τελευταίες εκλογές, από τον αγώνα της Ντόρας Μπακογιάννη στην πρώτη γραμμή. Ηθελαν ανατροπή και επέλεξαν τον απόντα.

Θα ήταν όμως άδικο να περιοριστεί κανείς στις εξελίξεις της Ν.Δ. Η σημασία της απουσίας τείνει να γίνει δόγμα εφαρμοσμένης πολιτικής και για το ΠΑΣΟΚ. Σχεδόν δυο μήνες μετά τον εκλογικό θρίαμβο της 4ης Οκτωβρίου και ακόμα δεν έχουν τελειώσει με τον ορισμό γενικών γραμματέων Περιφερειών. Αλλά δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι εν προκειμένω ότι ούτε το σκεπτικό της απουσίας έχει αναλυθεί, ούτε εναλλακτικός τρόπος λειτουργίας των περιφερειών έχει εφευρεθεί. Με συνέπεια την οργή των δημοτικών αρχόντων, που δεν έχουν πού να αποταθούν. Δεν κουνιέται φύλλο.

Οι απόντες όμως δίνουν τον τόνο και στην Αριστερά. Ο πρώην πρόεδρος του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκος Αλαβάνος, αφού απείχε επιδεικτικά από την τελευταία προεκλογική περίοδο επέστρεψε δριμύτερος στο ρόλο του τιμητή και κατηγόρησε με άνεση περισσή αυτούς που έδωσαν μάχες προεκλογικά ότι δεν τα κατάφεραν. Με την ίδια καταπληκτική άνεση εγκαλεί πρώην συντρόφους του γιατί τάχατες υπερψήφισαν τη συνθήκη του Μάαστριχτ, αν και ο ίδιος έφαγε τα νιάτα του στα έδρανα του Ευρωκοινοβουλίου, δίνοντας μάχες ως ευρωκομμουνιστής. Κι όμως αυτός είναι που στρέφεται εναντίον όσων επιμένουν να λειτουργούν και να δρουν ως ευρωπαϊστές αριστεροί.

Οσοι αναζητούν τη συνέπεια, αξίες σταθερές στο χρόνο, δεν έχουν παρά να ασχοληθούν εν τέλει με το ποδόσφαιρο, που παρά τους στημένους αγώνες, τα στοιχήματα, τους ανίκανους διαιτητές έχει σταθερές. Όπως οι ήττες του ΠΑΟΚ του Φερνάντο Σάντος με τους τρεις μεγάλους της Αθήνας. Ή το κόμπλεξ του Παναθηναϊκού έναντι του Ολυμπιακού. Όλα αυτά τα χρόνια αλλάζουν οι παίκτες και οι προπονητές, όχι όμως και οι συνήθειες.

Νίκος Σπιτσέρης