Για την καρμανιόλα της Τενέδου

Το πρόβλημα με την καρμανιόλα της Τενέδου στη δυτική είσοδο έξοδο της πόλης της Καβάλας είναι αντικειμενικά εξαιρετικά δύσκολο να αντιμετωπιστεί. Πρόκειται για έναν δρόμο εντός του αστικού ιστού με το μεγάλο μειονέκτημα να μην έχει πολλές στροφές, με συνέπεια να αναπτύσσονται ανεπίτρεπτα μεγάλες ταχύτητες, με τραγική –συχνά- κατάληψη. Το θέμα όμως είναι πολύ σοβαρό για να νίπτουν οι αρμόδιοι τα χέρια τους. Νέοι άνθρωποι σκοτώνονται με συχνότητα δραματική. Παιδιά 17, 18, 20 χρονών χάνονται στο ύψος της ιχθυόσκαλας ή του παγοποιείου συχνότερα, ενώ άλλα τραυματίζονται βαριά ή μένουν καθηλωμένα μια ζωή σε αναπηρικό καρότσι λόγω ταχύτητας. Τρελαίνεται κανείς όταν σκέφτεται ότι το πρόβλημα ενδεχομένως δεν θα υπήρχε αν ο δρόμος είχε αλλεπάλληλες στροφές, που δεν θα προκαλούσαν τους νεαρούς να δοκιμάσουν τα όρια των οχημάτων τους. Ο απολογισμός των δέκα νεκρών και των ουκ ολίγων τραυματιών τα τελευταία δέκα χρόνια δεν αφήνει απολύτως κανένα περιθώριο εφησυχασμού. Κάτι πρέπει να γίνει το συντομότερο.

Είναι βέβαιο ότι η λύση δεν βρίσκεται στη δημιουργία στροφών ή φυσικών εμποδίων. Οι «έξυπνες λύσεις» με τα σαμαράκια εγκυμονούν μεγαλύτερους κινδύνους όπως έχει αποδειχτεί. Αλλά κάτι πρέπει να γίνει. Ίσως πρέπει να τοποθετηθούν φανάρια που να λειτουργούν 24 ώρες το 24ωρο. Ίσως πρέπει να γίνει μελέτη για τους στύλους φωτισμού προκειμένου να μην γίνονται θανάσιμα εμπόδια όπως συνέβη το περασμένο Σάββατο. Ο δήμος Καβάλας και το τμήμα Τροχαίας οφείλουν να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι και να μελετήσουν λύσεις. Να συμβουλευτούν ειδικούς. Να σπάσουν το κεφάλι τους να βρουν μια κάποια λύση πριν η μακάβρια λίστα μεγαλώσει.

Η βαθύτερη ουσία του προβλήματος είναι το έλλειμμα κυκλοφοριακής παιδείας. Οι Έλληνες μαθητές παίρνουν ένα σωρό άχρηστες και παρωχημένες γνώσεις από σχολικά εγχειρίδια κακογραμμένα, που συχνά αναλαμβάνουν να διδάξουν άνθρωποι που είναι και ανίκανοι και ακατάλληλοι για το λειτούργημα του εκπαιδευτικού. Στο μεταξύ, τα πάρκα κυκλοφοριακής αγωγής, που πριν λίγα χρόνια φτιάχτηκαν ανά την Ελλάδα με κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης έγιναν κουφάρια ελλείψει ενός στοιχειώδους σχεδιασμού για τη λειτουργία τους.

Ελλείψει ενός σχεδίου, με προτεραιότητα τις ζωές των παιδιών. Μα όπως φαίνεται, άλλα προέχουν. Απτά και σαφώς πιο επικερδή. Ποιος αλήθεια, νοιάζεται για τα παιδιά;