Η πολιτική των γηπέδων

Η απαγόρευση ανάρτησης πανό με πολιτικά συνθήματα στις κερκίδες των ποδοσφαιρικών γηπέδων με εντολή της Φίφα, της Ουέφα ή και των δυο συνιστά αντιδημοκρατική εκτροπή. Δεν μπορεί να σταθεί δικαιολογία για το φίμωμα των οπαδών, που σαφώς πρέπει να έχουν το δικαίωμα να εκφράζονται ελεύθερα. Να φωνάζουν συνθήματα, ή να αναρτούν πανό, που να εκφράζουν όχι μόνο τον καημό για την ομάδα τους, αλλά και για τη συνολική πολιτική κατάσταση. Μα, θα αντιτείνει κανείς, συνθήματα όπως το «πουτάνας γιε πρωθυπουργέ» επί παραδείγματι δεν συνιστούν δείγμα πολιτισμένου πολιτικού διαλόγου, αλλά αυτή είναι η γλώσσα των γηπέδων. Λαϊκή και «λιμανίσια» όσο το ίδιο το άθλημα από τη γέννησή του. Δεν χωρά σαβουάρ βιβρ στα συνθήματα των οπαδών με την ίδια λογική που δεν πετούν γαρύφαλλα στη σκηνή όπερας στην κορύφωση της παράστασης. Άρα το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με το σεξιστικό των συνθημάτων, αλλά με την έκφραση των οπαδών.

Οι γραβατοφορεμένοι αξιωματούχοι της Φίφα και της Ουέφα αποφάσισαν να βάλουν το άθλημα στον κλίβανο για να το καθαρίσουν από οτιδήποτε μπορεί να ενοχλεί τους κρατούντες. Να κρατήσουν μόνο τις ντρίμπλες και τα γκολ, αλλά και τον τζίρο των δισεκατομμυρίων γύρω από τον βασιλιά των σπορ. Περιφρονώντας έτσι όχι μόνο τους οπαδούς και το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, αλλά το ίδιο το άθλημα, που ποτέ δεν ήταν μόνο ντρίμπλες και γκολ. Από τον πρώτο νόμο του βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδου του Β’ τον 14ο αιώνα, σύμφωνα με τον οποίο όποιος έπαιζε ποδόσφαιρο οδηγούνταν στη φυλακή, μέχρι τη βαρύτητα που έδωσαν στο ποδόσφαιρο οι στρατιωτικές δικτατορίες των δεκαετιών του ’60 και του ’70, το ποδόσφαιρο σημαίνει πολύ περισσότερα από μια περισσότερο ή λιγότερο θεαματική αναμέτρηση ανάμεσα σε δυο ομάδες με 11 παίκτες και έναν προπονητή.

Η μπάλα είναι ο συλλογικός μηχανισμός της ταύτισης του «εγώ» με το «εμείς». Είναι το δημοκρατικότερο των αθλημάτων γιατί προσφέρει ίσες δυνατότητες διάκρισης σε έναν κοντοπίθαρο όπως ο Μέσι και σε έναν ψιλόλιγνο Ολλανδό όπως ο Φαν Πέρσι. Αλλά και γιατί δίνει την αίσθηση ή την ψευδαίσθηση στους χιλιάδες θεατές στις εξέδρες και στα εκατομμύρια θεατών στις τηλεοράσεις ότι συμμετέχουν και επηρεάζουν την έκβαση ενός αγώνα. Η επιχείρηση φίμωσής του είναι ανεπίτρεπτη και πέρα για πέρα αντιδεοντολογική, αφού δεν σέβεται τους κανόνες του παιχνιδιού.