Θλίψη

Λένε πως το πάρτυ τέλειωσε. Λένε πως ο σπάταλος και βαθύτατα διεφθαρμένος δημόσιος τομέας θα μειωθεί, αφού πλέον είναι ζήτημα επιβίωσης της ίδιας της χώρας. Λένε πως το μοντέλο της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας έχει κλείσει τον κύκλο του και πια έφτασε ο καιρός για μια νέα υγιή επιχειρηματικότητα, ικανή να σταθεί στον διεθνή ανταγωνισμό. Λένε… Αλλά όταν σταματήσουν οι δηλώσεις, οι βουλευτές σπεύδουν να προστατεύουν την πολυπληθή κομματική τους πελατεία από το μέτρο της εφεδρείας, κάνοντας μετατάξεις σε άλλες οργανικές θέσεις περισσότερο ασφαλείς. Οι υπουργοί σπεύσουν να προστατεύσουν γυναίκες και παιδιά από τη δύσκολη συγκυρία.

Αλλά το χειρότερο είναι ότι οι επιβεβλημένες μειώσεις του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, επειδή τούτο επιτάσσουν οι δανειστές της υπό κατοχή χώρας, δεν γίνονται βάσει ενός σχεδίου για τη δημιουργία ενός άλλου δημόσιου τομέα, ικανού να συμβάλλει στην ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Οι μειώσεις γίνονται οριζοντίως και καθέτως με μοναδικό στόχο να περάσουν τις εξετάσεις της τρόικας. Να είναι σε θέση να βγουν και να πουν πως μειώθηκε ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων κατά 30-40.000 ανθρώπους. Είναι βέβαιο ότι ετούτες οι σπασμωδικές κινήσεις θα επιτείνουν περαιτέρω την κρίση κοινωνίας και οικονομίας γιατί πολύ απλά δεν δημιουργούν ένα άλλο αναπτυξιακό μοντέλο. Δεν εντάσσονται σε έναν σχεδιασμό για τη δημιουργία ενός επιτελικού κράτους, απαλλαγμένου από τη διαφθορά, ικανού να τονώσει την οικονομία και να ενθαρρύνει την υγιή επιχειρηματικότητα. Ενός κράτους, που θα μπορούσε πράγματι να λειτουργήσει καλύτερα με μικρότερο αριθμό υπαλλήλων. Όταν όμως αφήνεις ανέγγιχτες τις δομές και απλώς μειώνεις το προσωπικό, τότε άλλο δεν κάνεις από το να ξεδοντιάζεις την κρατική μηχανή.

Μα, ουδείς νοιάζεται. Ούτε οι νταβατζήδες από την Εσπερία, ούτε τα πολιτικά υποπροϊόντα του χρεοκοπημένου πολιτικού συστήματος, που μοιάζουν ολοένα και περισσότερο με φιγούρες σε τούτο το θέατρο σκιών που έχει καταντήσει η πολιτική ζωή. Τα «όρνια» της τρόικας και του ΔΝΤ γράφουν και σβήνουν στο μπλοκάκι με μοναδικό στόχο να περιορίσουν τη ζημιά των εντολοδόχων τους, ενώ οι γυμνοσάλιαγκες του δικομματισμού μηχανεύονται πώς θα σώσουν το τομάρι τους στις νέες συνθήκες. Σε τούτη τη συγκυρία το ΚΚΕ σπεύδει να βάλει στα κομματικά εικονοστάσια το πορτραίτο του Νίκου Ζαχαριάδη, δίπλα σε αυτό του Στάλιν.

Τόση θλίψη.

Νίκος Σπιτσέρης