Δεν σωζόμαστε

Η αξίωση των τροϊκανών να καταργηθεί η Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και να μειωθούν περαιτέρω οι μισθοί πείνας στον ιδιωτικό τομέα δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Δεν είναι πρόταση που μπαίνει σε διάλογο. Είναι η απαίτηση κατακτητή σε μια υπό κατοχή χώρα, που έχει έναν μόνο στόχο: Τη δημιουργία μιας εξαθλιωμένης φτωχής χώρας, οι κάτοικοι της οποίας θα δουλεύουν για ψίχουλα. Καθίσταται πια σαφές ότι ετούτο το εν εξελίξει πείραμα δεν έχει απλώς στόχο την αποπληρωμή των δανεικών. Ούτε το συμμάζεμα του πράγματι διεφθαρμένου και σπάταλου δημόσιου τομέα, που από το ’80 και μετά λειτουργούσε κατά κύριο λόγο ως μηχανισμός αναπαραγωγής του πελατειακού κράτους. Ο στόχος είναι η δημιουργία μιας μικρής Κίνας ή Ινδίας, οι κάτοικοι της οποίας θα δουλεύουν στις γερμανογαλλικές εταιρίες για φραγκοδίφραγκα.

Σε τέτοιες συνθήκες, το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι η τήρηση των συμφωνιών που έχουν συναφθεί με το πιστόλι στον κρόταφο, αλλά η αναζήτηση συμμαχιών με στόχο την υπέρβασή τους. Το εγχείρημα είναι αντικειμενικά εξαιρετικά δύσκολο σε συνθήκες διεθνούς οικονομικού πολέμου, όπου ο καθένας προσπαθεί πρώτα από όλα να σώσει το τομάρι του. Όταν χώρες του μεγέθους της Ιταλίας και της Ισπανίας κινδυνεύουν από τους ξεσαλωμένους κερδοσκόπους και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι άδηλο, οι επιλογές είναι εξ ορισμού πολύ περιορισμένες και τα περιθώρια ελιγμού μικρά.

Το αντικειμενικά δύσκολο εγχείρημα καθίσταται αδύνατο και καταδικασμένο από χέρι εξαιτίας της δεδομένης ανικανότητας του ελληνικού κράτους, κυβέρνησης και κρατικού μηχανισμού, να ανταποκριθούν στα στοιχειώδη. Δεν είναι δυνατόν σε τούτη τη συγκυρία, με την παραγωγή στα τάρταρα και τα την ανεργία στα ύψη, ο κρατικός μηχανισμός να εμποδίζει τις εξαγωγές. Δεν είναι δυνατόν σε αυτό το σημείο μηδέν, να μην μπορεί ο κρατικός μηχανισμός να ελιχθεί έτσι ώστε να ξεπεραστούν άμεσα τα όποια γραφειοκρατικά εμπόδια εμποδίζουν έναν επιχειρηματία να εξάγει. Κι όμως ο Σ. Καραουλάνης, που διατηρεί βιοτεχνία παραγωγής παραπροϊόντων σφαγείων δεν μπορεί να εξάγει χοιρινά ποδαράκια στην Κίνα, ελλείψει διακρατικής συμφωνίας. Με άλλα λόγια, η ελληνική Πολιτεία αδιαφορεί για τους φόρους που θα εισέπραττε, τα μεροκάματα που θα δίνονταν και τα κέρδη του επιχειρηματία, που ενδεχομένως θα μπορούσαν να επενδυθούν σε μια άλλη επιχείρηση.

Κοντολογίς, δεν σωζόμαστε.

Νίκος Σπιτσέρης