Χώρα υπό κατοχή

Αυτή η εικόνα της Αγγελα Μέρκελ με τον Νικολά Σαρκοζί να συζητούν μονάχοι για να βρουν μια λύση στο ελληνικό δράμα προσβάλλει βάναυσα την υπερηφάνεια κάθε Έλληνα. Πολύ περισσότερο όταν είναι γνωστό πως κατά τη διάρκεια των συνομιλιών των ηγετών Γερμανίας και Γαλλίας για το ελληνικό ζήτημα, ο Έλληνας πρωθυπουργός προσκυνούσε παπάδες και εικονίσματα στον Άγιον Όρος και ο Ευάγγελος Βενιζέλος έκανε πρόβες ρητορικής στον καθρέφτη του για να αντιμετωπίσει τους εκπροσώπους της τρόικας, δηλαδή τους υφισταμένους των ομολόγων του. Τέτοια ταπείνωση. Τόση ντροπή. Κοιτώντας και ξανακοιτώντας ετούτη την εικόνα, αντιλαμβάνεται κανείς δίχως αμφιβολία καμμιά ότι η χώρα αυτή δεν κυβερνάται από την εκλεγμένη κυβέρνησή της. Τα ηνία έχουν ουσιαστικά παραδοθεί στους Γερμανούς, που δεν έχουν πια λόγους να κρύψουν ότι δεν εμπιστεύονται τη διακυβέρνηση της χώρας στα μέλη της εκλεγμένης κυβέρνησης. Γερμανοί αξιωματούχοι δηλώνουν ξεκάθαρα ολοένα και πιο συχνά ότι ο διακανονισμός του χρέους σημαίνει εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, ενώ πού και πού δίνουν και καμμιά πασούλα στους Γάλλους για να μην μένουν παραπονεμένοι. Για ιστορικούς λόγους και μόνο.
Αλλά το χειρότερο είναι ότι έχουν δίκιο! Όσο και αν μας προσβάλλει αυτή η εικόνα, ξέρουμε καλά ότι και οι νυν και οι πρώην ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας δίχως ένα σχέδιο. Δίχως σκοπό. Έθεσαν υποψηφιότητα, κέρδισαν τις εκλογές, βγήκαν φωτογραφίες και μοίρασαν δηλώσεις και χαμόγελα δίχως να έχουν προηγουμένως συμφωνήσει σε 4-5 βασικούς πολιτικούς άξονες στους οποίους επρόκειτο να κινηθούν. Μα ακόμα και αν δεχθεί κανείς ότι ένας σχεδιασμός υπήρχε καταρχήν, είναι βέβαιο ότι βρίσκεται ξεχασμένος σε κάποιο συρτάρι.
Η δεινή θέση της ελληνικής οικονομίας ήταν γνωστή από τα πριν. Η δυσμενέστατη συγκυρία δεδομένη. Ακόμα και αν κανείς δεν χρεώσει στον Παπανδρέου την προσφυγή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, πριν εξαντληθούν όλες οι εναλλακτικές λύσεις που ενδεχομένως υπήρχαν, θα περίμενε μια αποφασιστικότητα αντίστοιχη των περιστάσεων. Μιαν απόφαση δραστικής περικοπής όλων των αμυντικών δαπανών με την Ευρωπαϊκή Ενωση σε ρόλο εγγυητή των συνόρων μας. Μια οικονομική πολιτική με στόχο τον εξορθολογισμό του σπάταλου δημόσιου τομέα Μια διπλωματική εκστρατεία στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, με στόχο την αναζήτηση των απαραίτητων συμμαχιών για την αλλαγή των όρων του παιχνιδιού κατά το δυνατόν. Την τόνωση των οικονομικών συναλλαγών με τη Ρωσία και την Κίνα.
Ουδέν έγινε. Ούτε σε επίπεδο εξωτερικής, ούτε σε επίπεδο οικονομικής πολιτικής. Δειλοί, μοιραία κι άβουλοι αντάμα προσμένουν ίσως κάποιο θάμα. Γι αυτό ανάβουν κεριά δεξιά κι αριστερά.
Νίκος Σπιτσέρης