Το φιτίλι και το δίλημμα

Το φιτίλι είναι έτοιμο να ανάψει και να γίνει… της Κερατέας όπου και αν τελικά χωροθετηθεί η συλλογή και η επεξεργασία των απορριμμάτων. Είτε στα όρια του δήμου Καβάλας, είτε στον δήμο Νέστου. Η μετωπική σύγκρουση των δημοτικών αρχόντων με τους κατοίκους είναι μαθηματικώς βέβαιη, όπως και το απόλυτο αδιέξοδο μιας χώρας που δεν είναι ικανή ούτε τα σκουπίδια της να διαχειριστεί. Στο μεταξύ, όπως είθισται συμβαίνει όλοι έχουν το δίκιο με το μέρος τους. Καταρχήν οι πολίτες που έχουν κάθε λόγο να μην εμπιστεύονται τους κρατούντες, που στο μεταξύ οι ίδιοι ανέδειξαν με την ψήφο τους. Ακούν για Κέντρο Διαλογής Ανακυκλώσιμων Υλικών και αντιδρούν ωσάν να επρόκειτο για πυρηνικό εργοστάσιο γιατί έχουν επανειλημμένως καεί στο χυλό και έμαθαν να φυσούν και στο γιαούρτι. Ακούν για χώρους συγκέντρωσης απορριμμάτων με στόχο την καύση ή την πολτοποίησή τους και τρελαίνονται, βέβαιοι ότι τελικά αυτό που θα γίνει θα είναι μια νέα μεγάλη χωματερή στο κατώφλι τους. Πληροφορούνται για τις αναπτυξιακές προοπτικές της διαχείρισης των απορριμμάτων και προσπαθούν να μαντέψουν ποιος και πόσα παζαρεύει κάτω από το τραπέζι.

Άλλο τόσο δίκιο έχουν οι δήμαρχοι, που είναι υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα με εφιαλτικές διαστάσεις, που δεν χωρά άλλη αναβολή. Η διαχείριση των απορριμμάτων πρέπει να γίνει άμεσα όχι μόνο γιατί δικαίως μας το επιβάλλουν οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, αλλά και γιατί ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Οι χωματερές έχουν ξεχειλίσει, όπως και οι ρεματιές, ενώ η ανάπτυξη των οικισμών, καθώς και η αδήριτη ανάγκη προστασίας του υδροφόρου ορίζοντα, που δεν μπορεί να δηλητηριάζεται εσαεί, επιβάλλουν να δοθούν άμεσα λύσεις.

Αν και το πρόβλημα θα έπρεπε να έχει λυθεί εδώ και δεκαετίες επιβάλλεται –έστω και την ύστατη στιγμή- να ξεκινήσει ένας διάλογος όλων των μερών δεδομένου ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Ουσιαστικά το ζήτημα είναι να ανακαλύψουμε άπαντες την έννοια του διαλόγου, που στηρίζεται σε δυο βασικά στοιχεία: Τη διαφάνεια από την πλευρά των κρατούντων και την καλή πίστη από την πλευρά των πολιτών. Εναλλακτική επιλογή δεν υπάρχει. Το δίλημμα που μένει να απαντηθεί είναι εν τέλει απλό: Ή θα βρούμε συναινετική λύση για τη διαχείριση των σκουπιδιών που παράγουμε ή θα τα τρώμε.

Νίκος Σπιτσέρης