Πληγές στην Ομονοίας

Αυτές οι χαίνουσες πληγές στην αγορά της οδού Ομονοίας δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για αισιοδοξία. Πτωχεύσαμε. Μαζί με τα όνειρα του Νίκου, που έχει υποθηκεύσει το μέλλον του για τα επόμενα 15 χρόνια τουλάχιστον. Ξεκίνησε αποφασισμένος να τα καταφέρει, αλλά το μεράκι του δεν στάθηκε αρκετό. Ούτε οι ατέλειωτες ώρες δουλειάς. Χάθηκαν όλα. Μαζί με τον λυγμό της Μαρίας, που μετακόμισε για να το σώσει αλλά δεν
τα κατάφερε. «Θα ξανανοίξω αν τα καταφέρω», έλεγε με αναφιλητά λίγο πριν το οριστικό λουκέτο δίχως να το πιστεύει. Το όνειρο του franchise, που θα απέφερε εγγυημένα κέρδη λόγω γνωστής επωνυμίας έγινε κομμάτια. Μαζί του έγινε κομμάτια και αυτή που το πίστεψε. Έτσι, από χρεωκοπία, σε χρεωκοπία και από λυγμό σε λυγμό φτάσαμε σε μια Ομονοίας γεμάτη ανοιχτές πληγές. Βιτρίνες αποκαθηλωμένες. Χαρτιά πεταμένα
καταγής. Ράφια σπασμένα και κάτω από την πόρτα μερικές παλιές εφημερίδες πεταμένες για να συμπληρώνουν το σκηνικό της εγκατάλειψης.

Κλείνει κι ο Παύλος την οικογενειακή επιχείρηση μετά από 40 χρόνια. Εδώ και καιρό μπαίνει μέσα κάθε μήνα που περνά, ώσπου πια στέρεψαν τα έτοιμα. Το κλείνει και μένουν καμιά δεκαριά εργαζόμενοι στο δρόμο. Άλλο δεν μπορούσε. Έχει πια πειστεί ότι μέρες καλύτερες δεν πρόκειται να ‘ρθουν. Πείθεται σε κάθε μείωση μισθών που αναγγέλλεται για να βαθύνει κι άλλο την κρίση. Για να φτάσουμε στην απόλυτη εξαθλίωση όπου πια η αγορά δεν θα έχει λόγο ύπαρξης, ελλείψει καταναλωτικού κοινού.

Μα, οι κυβερνώντες δεν χάνουν το κουράγιο τους. Διαβεβαιώνουν με κάθε αφορμή πως την αποφύγαμε τη χρεωκοπία. Τον περάσαμε τον κάβο. Πως θα ρθουν καλύτερες μέρες. Ίσως γιατί ποτέ δεν ξεκίνησαν μαγαζί. Δεν μπήκαν στη διαδικασία να στεγάσουν τα όνειρά τους για ένα καλύτερο αύριο κάτω από κεραμίδι που στάζει ακατάσχετα δίχως δική τους ευθύνη. Ποτέ δεν θα καταλάβουν τι είναι να έχει περάσει η μέρα και να μην έχει χτυπήσει η μηχανή πέντε-έξι αποδείξεις. Κάποτε ούτε μία. Το άγχος να μη σου φτάνουν τα χρήματα για το ρεύμα, το ΤΕΒΕ, το ενοίκιο. Τη δόση στην τράπεζα, που κατά πάσα πιθανότητα είναι η τελευταία που έχεις πάρει, αφού πια οι πηγές διοχέτευσης χρήματος στην αγορά έχουν στερέψει.

Με εγγύηση του ελληνικού δημοσίου.

Νίκος Σπιτσέρης