Βγαίνοντας από τη σπηλιά

Αυτό που ζούσαμε τις τρεις τελευταίες δεκαετίες παραπέμπει στην αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα. Ήμασταν φυλακισμένοι σε μια βαθιά σπηλιά, αλυσοδεμένοι έτσι που να μην είμαστε σε θέση να κουνάμε τα κεφάλια μας. Πίσω μας ένας τοίχος και πιο πέρα μια φωτιά. Άλλοι άνθρωποι περπατούσαν πέρα δώθε πίσω από τον τοίχο, κρατώντας στα χέρια τους και πάνω στον τοίχο διάφορα αντικείμενα συμπεριλαμβανομένων ομοιωμάτων ανθρώπων και ζώων, τα οποία έριχναν τη σκιά τους στον τοίχο της σπηλιάς που ήταν ορατός. Έτσι, όλοι εμείς, φυλακισμένοι στην επίπλαστη ευδαιμονία μας, δεμένοι πιστάγκωνα με τα δεσμά της υπερκατανάλωσης (σπίτια τόσο μεγάλα που δεν χρειαζόμασταν, αυτοκίνητα θηριώδη και ταχύτατα που δεν ανταποκρίνονταν απολύτως σε καμμία ανάγκη πέραν ίσως της επίδειξης) δεν είχαμε άλλη επίγνωση της πραγματικότητας πέραν από τις σκιές. Αυτός ήταν ο κόσμος μας. Οι ατελείς εικόνες ενός κόσμου κατασκευασμένου, που πόρρω απείχε από την πραγματικότητα.


Αλλά ετούτος ο φτιαχτός κόσμος με όλους εμάς στη θέση των καλοζωισμένων –ως επί το πλείστον- φυλακισμένων, που δεν νοιαζόμασταν για τον πραγματικό κόσμο γιατί απλά είχαμε βολευτεί στα καταναλωτικά δεσμά μας και τις σκιές που επέλεγαν να προβάλλουν στον τοίχο όσοι κούρσευαν ανενόχλητοι το βιος της έρμης χώρας, γκρεμίστηκε. Τα καταναλωτικά μας δεσμά έσπασαν. Τρίβουμε τους πονεμένους μας καρπούς και βγαίνουμε από το βάθος της σπηλιάς καλύπτοντας τα μάτια μην τυφλωθούμε από το -ενοχλητικό είναι αλήθεια- φως της πραγματικότητας.


Σε τούτη τη δύσκολη συγκυρία υπάρχουν αυτοί που διαλέγουν τις απλές αλήθειες. Φωνάζουν, διαμαρτύρονται, καταγγέλλουν, μα εν τέλει καταλήγουν στην εύκολη δοκιμασμένη στον καιρό λύση. Προτρέπουν να μπούμε και πάλι στη σπηλιά, υπερασπιζόμενοι εκείνη την επίπλαστη πραγματικότητα. Μόνο που πια δεν υπάρχουν οι λόγοι εκείνοι, που στήριζαν τη λειτουργία του σπηλαίου. Οι δεσμώτες μας κούρσεψαν τα πάντα και δεν έχουν πια λόγο ούτε να συντηρούν τα καταναλωτικά μας δεσμά, ούτε να παίζουν με τις σκιές.


Τώρα πια καλούμαστε να επιλέξουμε μεταξύ της εύπεπτης μεν, αδιέξοδης δε, λύσης της επιστροφής στο βάθος της σπηλιάς και της δύσκολης, σαφώς επίπονης, μα μόνης ρεαλιστικής λύσης: Της αντιμετώπισης της νέας κατάστασης εκτός σπηλαίου με τον ήλιο της πραγματικότητας να μας πονά τα μάτια.


Μεταξύ αυτών που υποστηρίζουν τη δεύτερη λύση είναι και η Δημοκρατική Αριστερά του Φώτη Κουβέλη, που αναζητά κοινό έτοιμο να αναμετρηθεί με τις προκλήσεις των καιρών δίχως τις παρωπίδες του χτες και την εύκολη συνθηματολογία.


Νίκος Σπιτσέρης