Η ρύπανση ξεπερνά τα σύνορα

Όλο το μέγεθος της ανοησίας των εθνικιστών τελευταίας κοπής καταδείχθηκε με τρόπο πανηγυρικό στην πρόσφατη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, που είπε ένα εμφαντικό «όχι» στην εκμετάλλευση χρυσού σε βουλγαρικό έδαφος. Με βάση τις ανόητες προσεγγίσεις των εθνικιστών η εν λόγω απόφαση συνιστά πρωτοφανής ανάμιξη ενός ελληνικού αυτοδιοικητικού οργανισμού στα εσωτερικά της Βουλγαρίας. Μια πρόκληση πρωτοφανής, ενταγμένη στο πλαίσιο των διεθνών συνωμοτικών σχεδίων που εξυφαίνονται από τους ισχυρούς ετούτου του κόσμου με στόχο την ισοπέδωση των αξιών και του εθνικού μεγαλείου κάθε χώρας. Μια πρόκληση που δεν μπορεί παρά να εξυπηρετεί τα σχέδια των Εβραίων, που είναι οι διαχρονικοί μπαμπούλες που επισείουν οι εθνικιστές όπου γης.

Μόνο που η σκληρή πραγματικότητα έρχεται να διαψεύσει εμφαντικά όλες ετούτες τις μπούρδες. «Σε τούτο τον κόσμο τον μικρό τον μέγα» κατά τον ποιητή τα προβλήματα ξεπερνούν τα σύνορα που όρισαν οι άνθρωποι βάσει συσχετισμών, πολεμικής ισχύος και παιχνίων στην διεθνή πολιτική σκακιέρα σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο. Κι αν οι συνθήκες για την κατάργηση των συνόρων δεν έχουν ωριμάσει, ο διεθνής χαρακτήρας των προβλημάτων υποχρεώνει τους ανθρώπους να δρουν υπερεθνικά. Να καταργούν στην πράξη τις συνοριακές γραμμές προκειμένου να διαφυλάξουν το κοινό τους μέλλον. Εν προκειμένω, Ελληνες και Βούλγαροι είναι υποχρεωμένοι να αντιδράσουν από κοινού στα σχέδια εξόρυξης χρυσού στην περιοχή Krumovgrad της Βουλγαρίας επειδή πολύ απλά η ρύπανση των ποταμών δεν γνωρίζει τα σύνορα που όρισαν οι άνθρωποι. Εάν τα σχέδια εξόρυξης χρυσού στο Krumovgrad δια της κυάνωσης -ετούτης της τριτοκοσμικής διαδικασίας εξόρυξης, που προκαλεί ραγδαία περιβαλλοντική επιβάρυνση- προχωρήσουν, η ρύπανση δεν θα μείνει στο Βουλγαρικό έδαφος. Μέσω του Άρδα θα περάσει στο ελληνικό έδαφος, θα μολύνει τον Έβρο και από κει το Θρακικό Πέλαγος. Τη Μεσόγειο.

Η φωνή αγωνίας της δημάρχου του Krumovgrad στη συνεδρίαση του Περιφερειακού Συμβουλίου, που προειδοποίησε τους Έλληνες ομολόγους τους για τις συνέπειες και τους κάλεσε σε κοινή δράση για την αποτροπή αυτών των σχεδίων δεν επιβλήθηκε απλά κατ΄ εφαρμογή της σύμβασης ESPOO για την διαδικασία εκτίμησης Περιβαλλοντικών επιπτώσεων σε διασυνοριακά πλαίσια. Επιβλήθηκε από την αδυσώπητη πραγματικότητα. Την ίδια πραγματικότητα που επιβάλλει τους κοινούς αγώνες των πολιτών ετούτου του παγκόσμιου χωριού για την αντιμετώπιση των κοινών τους προβλημάτων, που δεν εξαντλούνται σε ζητήματα περιβάλλοντος.

Αφορούν εξίσου τα τοξικά ομόλογα και τις τοξικές αντιλαϊκές πολιτικές, που επιβάλλουν κοινούς αγώνες στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εν τη ενώσει η ισχύς.

Νίκος Σπιτσέρης