Εις μνήμην Εργατικής Πρωτομαγιάς

Τα μνημόσυνα της Εργατικής Πρωτομαγιάς στην πλατεία του Καπνεργάτη από την ΑΔΕΔΥ, το Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο και τα πρωτοβάθμια σωματεία και στην κεντρική πλατεία από το ΠΑΜΕ, ελάχιστους συγκίνησαν. Συμβαίνει με τα μνημόσυνα σαν περάσει ο χρόνος. Συγκεντρώνεται πια μονάχα ο στενός συγγενικός κύκλος. Κανα-δυο φίλοι και γείτονες να θυμούνται τον νεκρό. Τα μνημόσυνα δεν αφορούσαν την Εργατική Πρωτομαγιά. Ο νεκρός ήταν το συνδικαλιστικό κίνημα εν Ελλάδι, που στον καιρό του μνημονίου και της κατεδάφισης εργατικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων, ελάχιστους αφορά. Άλλωστε, οι ασύμπτωτες πορείες του συνδικαλιστικού κινήματος και των προβλημάτων και αδιεξόδων των εργαζομένων δεν είναι καινούργιο στοιχείο.

Προηγήθηκε ο κυβερνητικός συνδικαλισμός. Η ανέλιξη στην ιεραρχία του συνδικαλιστικού κινήματος φιλόδοξων στελεχών του ΠΑΣΟΚ κατά κύριο λόγο και της Ν.Δ. δευτερευόντως με πολιτικές φιλοδοξίες. Η προεδρία της ΓΣΕΕ, μια θέση που εξ αντικειμένου έρχεται σε απευθείας σύγκρουση με την εκάστοτε κυβέρνηση, κατάντησε προθάλαμος υπουργικού γραφείου. Ο συνδικαλισμός έγινε καριέρα πολύ καλά αμειβόμενη υπέρ βωμών και εστιών και καλά βολεμένων μειοψηφιών που αμείβονταν αδρά από τον κρατικό κορβανά.

Ακολούθησε η αριστερίστικη στροφή του ΚΚΕ, που δια του ΠΑΜΕ, άφησε κατά μέρους την πάγια τακτική των μετώπων πάλης και προχώρησε στη ντε φάκτο διάσπαση του συνδικαλιστικού κινήματος ή ό,τι τέλος πάντων είχε απομείνει από αυτό. Το κυρίαρχο πλέον δεν ήταν η Εργατική Πρωτομαγιά ή η συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις αλλά η «σωστή» συγκέντρωση, που καλούνταν να επιλέξουν οι διαδηλωτές.

Εν τέλει, ο στόχος επετεύχθη. Χρόνο με τον χρόνο ολοένα και λιγότεροι αισθάνονται την ανάγκη να παραστούν σε μια τελετή κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των ολίγων μυημένων, που μπορούν μετά τη συγκέντρωση να φάνε και να πιουν με την ήσυχη συνείδηση αυτού που έχει κάνει το καθήκον του. Μα κι αν κάποιοι νέοι από τις στρατιές των νεόπτωχων φανούν από καμιά γωνία πολύ σύντομα αντιλαμβάνονται ότι έκαναν λάθος κίνηση. Ούτε το κλασικό τελετουργικό με την «τσιμινιέρα» του σπουδαίου Μάνου Λοϊζου τους αφορά, ούτε οι κραυγές στελεχών της ΚΟΕ κατά του αντιπροέδρου του ΕΥΚ.

Στο μεταξύ, η ανατροπή κυοφορείται στο facebook και τα blogs. Στο «τζαμάρισμα» νέων παιδιών, που αναζητούν τον ήχο και τη γλώσσα της ανατροπής μακριά από τριμμένα επαναστατικά κοστούμια.

Νίκος Σπιτσέρης