Η ΒΦΛ δεν πρέπει να μένει στο απυρόβλητο

Η παρέμβαση του περιφερειακού συμβούλου των Οικολόγων Θανάση Μακρή για τα περιβαλλοντικά προβλήματα που προκαλεί η Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων Νέας Καρβάλης είναι η πρώτη δημόσια παρέμβαση για το ζήτημα αυτό μετά από καιρό και τούτο έχει ξεχωριστή σημασία. Εν μέσω του απόλυτου ζόφου της οικονομικής κρίσης η αγωνία για τη ρύπανση που προκαλεί το εργοστάσιο υποχώρησε.

Η πώλησή του προεκλογικά στον όμιλο του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη και ακολούθως η ανάληψη της διοίκησης από την οικογένεια του Πέτρου Κυριακίδη, έθεσε το εργοστάσιο στο απυρόβλητο. Ξάφνου, κόπασε και ο θόρυβος για τα βουνά του φωσφογύψου και για την αναγκαιότητα ελέγχων των ρύπων που εκλύονται. Αντίδραση ανακλαστική και εύλογη λόγω του σοκ που έχει προκαλέσει στην ελληνική κοινωνία η πρωτοφανής κρίση που διέρχεται η χώρα. Όταν οι απολύσεις πέφτουν βροχή, οι μειώσεις μισθών τείνουν να γίνουν ρουτίνα καθημερινή και τα σενάρια για τη χρεωκοπία της χώρας διαδέχονται το ένα το άλλο σε εβδομαδιαία –αν όχι καθημερινή βάση- η αγωνία για τη ρύπανση που προκαλεί ένα εργοστάσιο που συνεχίζει να λειτουργεί κανονικά δεν έχει την ίδια προτεραιότητα. Πολλώ δε μάλλον που η νέα διοίκηση παρουσίασε στην τοπική κοινωνία ένα φιλόδοξο business plan για την ανάπτυξη του εργοστασίου και την πρόθεσή της να επενδύσει και σε αντιρρυπαντική τεχνολογία. Όταν υποσχέθηκε ότι παρά το ζοφερό οικονομικό περιβάλλον δεν έχει πρόθεση να μειώσει τις αποδοχές των εργαζομένων.

Μόνο που αυτή η εύλογη σιωπή δεν βοηθά κανέναν. Ούτε την ποιότητα ζωής των κατοίκων του νομού και της περιοχής γύρω από το εργοστάσιο, ούτε καν τους ίδιους τους εργαζόμενους και τη νέα διοίκηση. Είναι ζήτημα ισορροπίας. Η λειτουργία ενός χημικού εργοστασίου που βρίσκεται μεταξύ ενός χωριού όπως η Νέα Καρβάλη και μιας πόλης όπως η Καβάλα πρέπει να συνεπάγεται τον κοινωνικό έλεγχο. Την αγωνία για την ρύπανση που εκλύεται. Την αυτονόητη πίεση που πρέπει να ασκείται στην εκάστοτε διοίκηση για να μην ατονεί το ενδιαφέρον της για ζητήματα περιβάλλοντος.

Μα και οι διορθωτικές κινήσεις που ενδεχομένως επιβάλλεται να γίνουν σε ζητήματα στρατηγικής. Η πεπατημένη της παραγωγής λιπάσματος δεν μπορεί να νοείται ως η μόνη επιλογή. Προτάσεις για στροφή της εταιρίας και σε άλλους τομείς μπορεί να δώσουν λύσεις και στα ζητήματα του περιβάλλοντος, αλλά και στην ανάπτυξη της παραγωγής σε νέους πιο ανταγωνιστικούς τομείς σε έναν κόσμο που μπορεί να μην έχει λύσει ακόμα το πρόβλημα της πείνας, αλλά που δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα και στην παραγωγή νέων πιο υγιεινών προϊόντων διατροφής. Προτάσεις υπάρχουν.

Νίκος Σπιτσέρης