Ιστορία

Και γω δεν ξέρω πόσες φορές μου είχε διηγηθεί την ίδια ιστορία. Για έναν πιτσιρικά τερματοφύλακα, που πλάκωσε στις μπουνιές έναν στρατιωτικό στην παραλία των Λιμεναρίων τη δεκαετία του '60. Το "παιδί", έλεγε, ήταν ήσυχο και συμμαζεμένο. Ο στρατιωτικός όμως βγαίνοντας από τη θάλασσα τον έβρισε γιατί νόμισε ότι κοίταξε τη γυναίκα που συνόδευε. "Τι κοιτάς ρε αλήτη"; Ο πιτσιρικάς -ήταν δεν ήταν 18 χρονών- του ζήτησε εξηγήσεις: "Σας παρακαλώ κύριε" και κινήθηκε προς το μέρος του. Ο στρατιωτικός τον έβρισε. Ο πιτσιρικάς πλησίασε κι άλλο. Τότε ο στρατιωτικός έκανε το λάθος να τον χαστουκίσει. Τον περιλαβαίνει που λέτε ο πιτσιρικάς στις μπουνιές και τον έκανε μαύρο στο ξύλο. Μπουνιά στη μπουνιά, δεν τον άφηνε να πέσει κάτω. Την επομένη ο "τσαμπουκάς" στρατιωτικός κυκλοφορούσε γεμάτος τσιρότα, μετά από λίγες μέρες έφυγε ντροπιασμένος και δεν τον ξανάδαν στα Λιμενάρια. Διήγηση στη διήγηση η ιστορία πήρε άλλες διαστάσεις. Στο μαυρισμένο από το ξύλο πρόσωπο του στρατιωτικού τιμωρούνταν επιτέλους -έστω και για λίγο- η Ελλάδα της Καραμανλικής δεξιάς, του παρακράτους, του χωροφύλακα και των καραβανάδων που λίγα χρόνια αργότερα έκαναν τη χούντα. Στο πρόσωπο του "παιδιού" εξυμνούνταν οι αδούλωτοι νεοέλληνες, που δεν δίσταζαν ακόμα και σε κείνες τις δύσκολες εποχές να τα βάλουν με το κατεστημένο.

Από ένα καπρίτσιο της μοίρας συναντήθηκαν τις προάλλες ο αφηγητής και ο μικρός τότε πρωταγωνιστής, που πλέον είναι συνταξιούχος. Ανυποψίαστος ο αφηγητής ξαναλέει την ίδια ιστορία, μα τον διακόπτει το "παιδί". Το επεισόδιο, είπε, δεν έγινε έτσι. Οι πιτσιρικάδες που συγκροτούσαν την ομάδα έκαμαν φασαρία και όντως πείραζαν γυναίκες, όταν ο στρατιωτικός τους επιτέθηκε με μια καρέκλα καφενείου. Τότε ήταν που όρμηξε το "παιδί", του βάρεσε μπουνιά και του 'σπασε το χέρι. Με μια μπουνιά μοναχά. Τον έσωσε ένας βασιλικός επίτροπος που είδε όλο το επεισόδιο.

Μόνο που το "παιδί" που δεν δίστασε να δείρει τον τζάμπα μάγκα στρατιωτικό αποδείχθηκε πως δεν ήταν και τόσο αθώο. Από μικρός έψαχνε πώς και πώς τις φασαρίες. Λόγο στον λόγο το "παιδί"-σύμβολο αποδομήθηκε. Όχι, δεν ήταν σύμβολο, ούτε ποτέ υπήρξε. Ήταν και παραμένει ένας μαγκάκος της πλάκας με γερή μπουνιά, που αν και βγήκε πια στη σύνταξη έχει ακόμα τα μυαλά στα κάγκελα.

Τώρα πια περιμένω πώς και πώς να ξανακούσω την αληθινά ωραία ιστορία. Την εκδοχή του αφηγητή. Με κείνο το σπουδαίο "παιδί", που υπήρξε αληθινά μοναχά στις λέξεις του. Εξάλλου, κατά τον Εντουάρντο Γκαλεάνο, άλλο δεν είμαστε, παρά οι λέξεις που αφηγούνται ό,τι είμαστε.

Νίκος Σπιτσέρης