Μια χελώνα, μια στιγμή

«Εχω ξαναδεί χελώνα να περπατάει», είπε αστόχαστα. Ακυρώνοντας σε μια στιγμή την ευκαιρία να γίνει συμμέτοχος μιας παράστασης μοναδικής. Γιατί δεν ήταν μόνο η χελώνα. Ήταν η συγκεκριμένη χελώνα, που περιδιάβαινε νωχελικά απολαμβάνοντας την ηλιόλουστη μέρα σε ένα μονοπάτι με ξεραμένα φύλλα, αδιαφορώντας για την πρασινάδα, ήτοι το στρωμένο τραπέζι με τις λογής-λογής λιχουδιές. Υπό το βλέμμα του κυρ-Αγγελου, που δικαίως υπερηφανεύεται για την ψυχοκόρη του, την οποία ταϊζει εδώ και πολλά-πολλά χρόνια. Μόλις ζέστανε λίγο, δεν παρέλειψε να σύρει τα κουρασμένα από τα χρόνια πόδια του, να μαζέψει λίγα χόρτα και να ταϊσει τη χελώνα του. Όχι με την έννοια του κατοικιδίου. Δεν την έχει κλεισμένη –εγωϊστικά- σ’ ένα ακριβό κλουβί περιωπής για χελώνες, ώστε να ασχολείται μαζί της όποτε το επιθυμεί και να επιδεικνύει τα φιλόζωα αισθήματά του στους επισκέπτες. Την «υιοθέτησε» μεν, όταν την είδε πριν από πολλά χρόνια, αλλά τη φροντίζει στο δικό της χώρο, ένα οικόπεδο μια σταλιά στη γειτονιά του κι όταν μπορεί δεν παραλείπει να της πετά λίγα χόρτα και να την καμαρώνει. Με απόλυτο σεβασμό στον χώρο και στα γούστα της. Ψυχοκόρη δηλαδή, αλλά και γειτόνισσα. Πλάι του ο Χάρης, με την παιδικότητά του, να μην χάνει στιγμή από τούτη τη «συνομιλία» του ανθρώπου με τη χελώνα.

«Εχω ξαναδεί χελώνα να περπατάει», είπε αστόχαστα και τά ’χασε όλα αυτά μεμιάς: Τη νωχελικότητα της συγκεκριμένης χελώνας, που τη συγκεκριμένη ώρα και κείνη τη μοναδική στιγμή αδιαφορούσε ωσάν αριστοκράτισσα για το στρωμένο τραπέζι. Το στοργικό μα και περήφανο βλέμμα του κυρ-Αγγελου για την ψυχοκόρη του. Κι ένα παιδί, τον Χάρη, να χαμογελάει πλατιά κάτω από τον απριλιάτικο ήλιο.

Έτσι αστόχαστα όπως χάνουμε τα ηλιοβασιλέματα γιατί έτυχε κάποτε να αντιληφθούμε τη μαγεία ενός, δυο, πέντε, δέκα. Θαρρείς κι όλα τα ηλιοβασιλέματα είναι το ίδιο. Γιατί, ακόμα κι αν υποτεθεί πως όλα τα ηλιοβασιλέματα είναι το αποτέλεσμα της ίδιας πολύ συγκεκριμένης εξίσωσης του μεγάλου μαθηματικού, αλλάζουν στο βλέμμα αυτού που τα παρακολουθεί. Γίνονται ξεχωριστές, μοναδικές κι ανεπανάληπτες εμπειρίες είτε τα παρακολουθούμε μοναχοί, διότι πολύ απλά αλλάζουμε κάθε στιγμή, είτε τα μοιραζόμαστε με άλλους αγαπημένους.

Αστόχαστα. Ετσι, χελώνα τη χελώνα, ηλιοβασίλεμα το ηλιοβασίλεμα, στιγμή τη στιγμή, καταντήσαμε να καθόμαστε πλάι στο κύμα με την πλάτη γυρισμένη στη θάλασσα.

Νίκος Σπιτσέρης