Αναζητούνται πολίτες

Τα κακά μαντάτα για το αεροδρόμιο «Μέγας Αλέξανδρος» της Χρυσούπολης καταδεικνύουν πως εδώ που φτάσαμε δεν υπάρχουν βεβαιότητες. Από την εποχή της επίπλαστης και δανεικής ευδαιμονίας, που στην τάχατες «ισχυρή Ελλάδα» αυτό που προείχε δεν ήταν η σωστή λειτουργία του αεροδρομίου αλλά το όνομα προκειμένου να σταλεί το μήνυμα κατά των Σκοπίων και της επιχείρησης πλαστογράφησης της ιστορίας, φτάσαμε στο σημείο να αγωνιούμε και τη συνέχιση της λειτουργίας του. Όπως προέκυψε στη σύσκεψη για το 2ο Air Show που προγραμματίζεται να γίνει στην Καβάλα τον ερχόμενο Ιούνιο, η διαρκής υποβάθμιση του αεροδρομίου ουδέν καλό προοιωνίζεται. Το αεροδρόμιο «Μέγας Αλέξανδρος» της Χρυσούπολης βρίσκεται τελευταίο στη λίστα επιβατών των αεροδρομίων της χώρας. Αν συρρικνωθούν κι άλλο τα δρομολόγια, τότε κινδυνεύει να κλείσει δεδομένου ότι τα έξοδα είναι τεράστια.


Η ακύρωση του εφιαλτικού δίχως υπερβολή σεναρίου, αφού η λειτουργία του αεροδρομίου είναι κλειδί και για τον τουρισμό και για το εμπόριο και για κείνο το ξεχασμένο πια σενάριο περί το κέντρο διαμετακομιστικού εμπορίου, ούτε δεδομένη είναι, ούτε μπορεί να αντιμετωπιστεί με συσκέψεις φορέων και φωνές κατά των ανθελλήνων και των προδοτών, που είναι του συρμού. Σχέδιο χρειάζεται. Σύνδεση με την Καβάλα και την Κεραμωτή με λεωφορεία που θα είναι εκεί για να μεταφέρουν τον επιβάτη. Ενίσχυση της υποδομής με αυτόματο σύστημα προσγείωσης. Προσέλκυση επιχειρήσεων πέριξ του αεροδρομίου ώστε να μην περιβάλλεται από μια νεκρή ζώνη. Συντονισμένη επιχείρηση προσέλκυσης εταιριών κατά το παράδειγμα της Πάφου στην Κύπρο.


Μα στο μεταξύ, πρέπει να αντιληφθούμε πως τίποτα δεν είναι και δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Σε μια χρεωκοπημένη επί της ουσίας χώρα, τα πάντα μπορούν να συμβούν. Από το κλείσιμο αεροδρομίων, μέχρι την κατάργηση πορθμειακών γραμμών στο όνομα του ανταγωνισμού σε μια περίοδο που η σύνδεση των νησιών με την ηπειρωτική χώρα έχει πάψει να θεωρείται δημόσιο αγαθό και εξαρτάται αποκλειστικά από τις διαθέσεις όσων την εκμεταλλεύονται εμπορικά. Αναζητούνται πολίτες, ικανοί να πιέσουν πολιτικούς όχι για ρουσφέτια αλλά για το κοινό καλό, πριν η κρίση συμπαρασύρει ό,τι έχει απομείνει να δικαιολογεί ελπίδα για ανάκαμψη.

Νίκος Σπιτσέρης