Εκτελεσμένοι

Τίναξε τα μυαλά του στον αέρα χθες το πρωί καταμεσής στην πλατεία Συντάγματος λόγω μνημονίου. Λόγω λιτότητας. Φτώχειας. Στο σημείωμα που άφησε πίσω του ο 77χρονος συνταξιούχος έγραφε μεταξύ άλλων: «Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου εκμηδένισε κάθε ίχνος επιβίωσής μου. Δεν μπορώ να βρω άλλο τρόπο αντίδρασης εκτός από ένα αξιοπρεπές τέλος, πριν αρχίσω να ψάχνω στα σκουπίδια για να επιβιώσω και γίνω βάρος στο παιδί μου». Μετά πήγε στην πλατεία Συντάγματος έβγαλε το πιστόλι και αυτοπυροβολήθηκε μπροστά στα έκπληκτα μάτια των περαστικών. Σκληρό τέλος, μα διαδικαστικό. Ο άντρας αυτός εκτελέστηκε πριν αυτοπυροβοληθεί. Εκτελέστηκε κατ’ εντολήν των γερακιών που ορίζουν τις τύχες των λαών της Ευρώπης και αποφάσισαν να επιβάλλουν βαρύτατες ποινές στους Έλληνες πολίτες γιατί ανέχονταν το πάρτυ του ξεσαλωμένου χάρτινου καπιταλισμού, που διέρχεται μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις της ιστορίας του. Εκτελέστηκε κατ’ εντολήν των αυτουργών της χρεοκοπίας της χώρας, που τολμούν ακόμα να κουνούν το δάχτυλο απειλητικά και να απειλούν τους πολίτες με ακυβερνησία.

Δεν είναι ο μόνος. Είναι πολλοί οι εκτελεσμένοι. Είναι οι χιλιάδες μικρομεσαίοι που κατέβασαν μια για πάντα τα ρολά στο μαγαζί τους και τριγυρνούν δεξιά κι αριστερά σαν την άδικη κατάρα δίχως διέξοδο. Δίχως προοπτική. Είναι οι χιλιάδες άνεργοι, που πια δεν έχουν πού να ψάξουν για δουλειά. Με βουλιαγμένα όνειρα, παραπέμπουν στους πάντα οδυνηρά επίκαιρους στίχους του Νίκου Καρούζου: «Μὴν τοῦ μιλᾶτε εἶναι ἄνεργος/τὰ χέρια στὶς τσέπες του/σὰν δυὸ χειροβομβίδες./Μὴν τοῦ μιλᾶτε δὲ μιλοῦν στοὺς καθρέφτες». Είναι οι συνταξιούχοι, που ταπεινωμένοι στα στερνά ψάχνουν για τροφή στους κάδους των σκουπιδιών. Οι άστεγοι, που πυκνώνουν και στην Αθήνα σχηματίζουν γειτονιές από χαρτόκουτα.


Είναι οι νέοι μετανάστες που ψάχνουν για μεροκάματο στην Εσπερία, που όμως πια δεν αναζητά εργατικά χέρια. Η εποχή της αλματώδους ανάπτυξης του φορντισμού έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί και πια δουλειές δεν υπάρχουν. Οι σύγχρονοι γκασταρμπάιτερ των χωρών του ευρωπαϊκού νότου, που φέρουν τον τίτλο του «ταμπεραμέντφολ» στοιβάζονται σε κάτι αποθήκες ψυχών όμοιες με αυτές που στεγάζουν την απελπισία των ασιατών μεταναστών στην Ελλάδα. Πολλοί είναι αυτοί, που με τα πρώτα μεροκάματα γυρίζουν δυο φορές ηττημένοι. Είναι οι γυναίκες που βγαίνουν στο κλαρί για να ταϊσουν τα παιδιά τους.

Πληθαίνουν οι εκτελεσμένοι των συμβολαίων θανάτου με ανοιχτή ημερομηνία που συντάχθηκαν ερήμην τους. Η μόνη εκκρεμότητα που απόμεινε είναι πότε θα πατηθεί η σκανδάλη.

Νίκος Σπιτσέρης