Για τον Δημήτρη Έξαρχο

Ήταν γύρω στα 20 χρόνια πριν. Οι νεοέλληνες είχαν ριχτεί με τα μούτρα στην κατάκτηση των στόχων που επέβαλε το «λάιφ στάιλ» της εποχής. Λεφτά, γκόμενες και βόλεμα πάση θυσία. ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. που εναλλάσσονταν στην εξουσία συγκέντρωναν αθροιστικά γύρω στο 80% του εκλογικού σώματος και τούτο δεν ήταν ζήτημα ιδεολογικής ή πολιτικής ηγεμονίας. Γύρω από τους δύο πόλους εξουσίας συγκεντρώνονταν δυο ετερόκλητα μωσαϊκά, ανθρώπων πλούσιων, μεσαίων ή και φτωχών, που κατά κύριο λόγο επεδίωκαν να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους με την στενότερη έννοια του όρου. Οι μεγαλοεργολάβοι που συνεργάζονταν με το δημόσιο απέβλεπαν στη νομή των μεγάλων δημοσίων έργων. Οι μικρότεροι σε πάσης φύσεως διευκολύνσεις. Οι αριβίστες της πολιτικής στρατεύονταν με τον ένα ή τον άλλο πόλο με σκοπό την ανέλιξή τους σε εξουσιαστικούς θώκους και οι φτωχότεροι έδιναν τα πάντα για έναν διορισμό στο δημόσιο. Για να βολευτεί το παιδί και να πάψει να παιδεύεται.

Εκείνη την εποχή γνωρίσαμε στην «Ε» τον Δημήτρη Έξαρχο, τον θεατρικό σκηνοθέτη που άφησε προχθές την τελευταία του πνοή στα 57 του χρόνια. Ήρθε στα γραφεία της «Ε» με έναν στόχο: Να βοηθήσει στη συγκέντρωση των σημειωμάτων του εκλιπόντος λυκειάρχη Χαράλαμπου Λαλένη για την αναβίωση του Φεστιβάλ Φιλίππων. Είχε έρθει για παραστάσεις στο Φεστιβάλ Φιλίππων, είδε τα δημοσιεύματα στην "Ε", ένα την εβδομάδα, στα οποία ο Λαλένης κατέγραφε την τιτάνια προσπάθεια αναβίωσης του Φεστιβάλ όπως την έζησε ο ίδιος (παρακινούμενος από τον Γ. Χλώρο) και σκέφτηκε ότι αυτός ο «θησαυρός» πρέπει να μη χαθεί. Ήρθε και ξανάρθε, συγκέντρωσε όλα τα δημοσιεύματα και συνέβαλε καταλυτικά στην έκδοση του τόμου «Εορταί Φιλίππων Θάσου».

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1999 στην Κρήτη, οδηγώντας τη μοτοσικλέτα του, προσπάθησε να αποφύγει έναν πεζό και έπεσε κτυπώντας στο κεφάλι. Το κτύπημα τον άφησε παράλυτο, με αποτέλεσμα να μην μπορέσει να περπατήσει ξανά και να μιλά με δυσκολία. Πέρασε τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής του στο Άσυλο Ανιάτων στην Κυψέλη. Μα, αυτό το λίγο που έζησε, το έζησε αλλιώς. Αδιαφορώντας για το δήθεν που τον περιέβαλε. Με μια αρχοντιά, που κληρονόμησε από τον πατέρα του, τον ηθοποιό Θόδωρο Έξαρχο.

Νίκος Σπιτσέρης