Μα, στο μεταξύ, αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι κυριαρχούν οι κραυγές, οι βρισιές και ενίοτε οι μπουνιές. Κάποιες φορές ακόμα και οι μαχαιριές για μια παρατήρηση για τις ακαθαρσίες ενός σκύλου. Ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί και τούτο το νιώθει κανείς στον δηλητηριασμένο αέρα που ανασαίνει. Σε επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης δεν υπάρχουν πια ομοϊδεάτες και αντίπαλοι. Πολιτικοί και κόμματα, που κάνουν σωστά ή λάθος τη δουλειά που ανέλαβαν επιτείνοντας τα αδιέξοδα που ανέλαβαν να αντιμετωπίσουν. Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν μόνο πουλημένοι, εθνοπροδότες και πράκτορες ξένων δυνάμεων σε διατεταγμένη υπηρεσία.
Ανάλογη είναι η αντιμετώπιση για τα περισσότερα –αν όχι όλα- τα επαγγέλματα. Οι γιατροί θεωρούνται εξ ορισμού πουλημένοι και επίορκοι, οι δημοσιογράφοι τσιράκια της εκάστοτε εξουσίας, οι δάσκαλοι ανίκανοι και τεμπέληδες, οι δημόσιοι υπάλληλοι υπεύθυνοι για όλα τα δεινά της δημόσιας διοίκησης, οι ένστολοι φύλακες μιας αποθήκης ή ενός προαυλίου το κόκκινο πανί. Με μια λογική ισοπεδωτική, φασιστική στην ουσία. Δεν υπάρχει χώρος για δεύτερες σκέψεις. Ούτε για εξαιρέσεις. Μονοκοντυλιά διαγράφονται οι άνθρωποι όχι με βάση τον βίο τους, αλλά λόγω επαγγελματικής ιδιότητας. Τις περισσότερες φορές η περίσσια θυμού και οργής οδηγεί σε κατάφωρα άδικες συμπεριφορές. Άλλοτε φτάνει ακόμα και σε λιντσάρισμα. Σε ορισμένες περιπτώσεις οδηγεί ακόμα και στον φόνο για μια θέση πάρκινγκ ή όπως συνέβη στο συγκεκριμένο περιστατικό για μια παρατήρηση για τις ακαθαρσίες του σκύλου στον χώρο ευθύνης του φύλακα.
Οι αιτίες για αυτή τη διάχυτη βαρβαρότητα είναι πολλές και έχουν κοινό παρονομαστή την κρίση, που όμως δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου