Σκηνές από ταινία προσεχώς

Αυτό που συμβαίνει ετούτες τις ημέρες με τις αλλεπάλληλες συσκέψεις αντιπροσωπειών των τριών κομμάτων που στηρίζουν την κυβέρνηση, της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και της Δημοκρατικής Αριστεράς, για τη σύνταξη της προγραμματικής συμφωνίας βάσει της οποίας θα πορευτούν είναι ένα νέο στοιχείο της ελληνικής πολιτικής ζωής. Ίσως το σημαντικότερο όλων είναι ότι για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά, αυτό που λέμε πολιτική δεν εξαντλείται στα συνθήματα και στις αντιπαραθέσεις στα κανάλια αλλά μπαίνει επί της ουσίας. Τα στελέχη των τριών κομμάτων που συζητούν και ξανασυζητούν για την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου, για την οικονομική πολιτική, για την άρση της βουλευτικής ασυλίας, για τη μείωση της οικονομικής ενίσχυσης των κομμάτων, για τη διάρκεια του βίου της κυβέρνησης, για το μεταναστευτικό και τον εκλογικό νόμο (σ.σ. για τα δυο τελευταία ακανθώδη θέματα οι απόψεις κάθε άλλο παρά συγκλίνουν) δεν έχουν στόχο ούτε αντιπολίτευση να κάνουν, ούτε να χαϊδέψουν αυτιά ψηφοφόρων.

Καταθέτουν θέσεις και προτάσεις για την αντιμετώπιση πολύ συγκεκριμένων προβλημάτων, όπως για παράδειγμα το ζήτημα της φοροδιαφυγής, και αναζητούν την κοινή συνισταμένη με τις θέσεις των υπολοίπων ώστε να βρεθεί η «χρυσή τομή». Με άλλα λόγια πρόκειται για κορυφαία πολιτική διαδικασία όπου ούτε τα τσαλιμάκια, ούτε οι εντυπωσιασμοί βοηθούν. Προέχουν οι προτάσεις. Η δυναμική τους. Η διαπραγματευτική ικανότητα των εκπροσώπων κάθε κόμματος να πείσουν τους «αντιπάλους» για την ορθότητα των θέσεών τους.
Μα, θα αντιτείνει κανείς αυτό ξανάγινε και στην περίπτωση των κυβερνήσεων συνεργασίας της περιόδου ’89-’90 και πρόσφατα στις κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ. Η διαφορά έγκειται στο ότι αυτή τη φορά η συνεργασία δεν αφορά μόνο ένα μείζον ζήτημα όπως η κάθαρση, ούτε επιβάλλεται εκ των πραγμάτων στη μέση μιας κυβερνητικής θητείας όπως συνέβη με το μνημόνιο. Μείζον ζήτημα υπάρχει και είναι η επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου και η παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ, αλλά η συγκεκριμένη συνεργασία αφορά τη διακυβέρνηση της χώρας συνολικά.

Πιθανότατα πρόκειται για σκηνές από ταινία προσεχώς. Η αποδυνάμωση των δύο μέχρι πρότινος πανίσχυρων πυλώνων του δικομματικού συστήματος επιβάλλει τέτοιες διαδικασίες και τούτο μόνο θετικό μπορεί να χαρακτηριστεί. Μα στο μεταξύ, πολλά θα κριθούν από τις επιδόσεις της συγκεκριμένης κυβέρνησης. Οι πολίτες δεν περιμένουν θαύματα, αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να δεχθούν συνέχιση αυτής της πολιτικής, που ρίχνει τη χώρα στον γκρεμό. Απαιτούν αλλαγή πλεύσης. Εάν δεν δουν απτά δείγματα γραφής δεν πρόκειται να δείξουν ανοχή.

Νίκος Σπιτσέρης